200 MYLS 'SOLO'

• De schemer valt en de Sport B is niet te vinden, ondanks dat ik vlakbij ben. Op de dijk bevinden zich tientallen automobilisten, die z’n lichtje nadoen. Ik heb ‘t nooit zo opgehad met forenzen !
• I’am going like a boeing
• Toch maar naar Medemblik, Breezanddijk is geen goede plek voor boodschappen.
• M’n barometer kan niet meer lager en staat op mooi weer ?
• Buiten de beschutting van de hoge wal bouwen de golven flink op met soms kuilen van naar schatting wel bijna twee meter. Bruisend lopen de golven achterop en zo nu en dan probeert er eentje binnenboord te klimmen maar Dieuwertje wipt iedere keer weer op tijd haar kont omhoog en glijdt dan schuimend in het dal tot de volgende golf haar weer optilt en surfend vooruit stuwt.
• Wel te gek, wie maakt er nou ‘s-nachts een foto van een boei ?
• Ik maar neem ’n pilsje op m’n eerste 100 mijl; eigenlijk vind ik, dat de 100 myls ‘SOLO’ ook wel genoeg was geweest.
• Fantastische tocht, goede organisatie en Schots weer.
• Ik dineer copieus bij Albert en wordt ‘s-morgens wakker als slachtoffer van een alcohol-vergiftiging. (Sorry, wel van m’n eigen whisky)
• Dieuwertje, Je krijgt ’n extra verfbeurt, omdat je de schipper weer heelhuids hebt thuisgebracht.
• Hoera ………Geslaagd voor het eerst en voor ‘t laatst !
• Het is de hoogste tijd voor een handtekeningenaktie tegen die onverlichte kleretonnen, je zal maar op een polyester bootje varen
• Bob, Met Sander B. Ik ben nr. 3, doe route 2, vertrokken uit Enkhuizen, geeindigd bij de Chinees.
• Wat ’n dag, wat ’n gaaf bootje heb ik.
• Wind 7, soms 8, kruisen, hakken, vloeken.
• Meer dan ooit blijkt de Breeze een ziel te hebben en me te beschermen. Ik dender door de nacht met 40,8 knoop ware wind. Als het voor de start was geweest was ik nooit vertrokken, maar goed nu kan ik zeggen : Opa heeft vroeger ook nog de 200 myls 1999 meegedaan.
• mmm, na zo’n dag varen is ‘Struik’ toch de beste kok op aard.
• Overigens Jan, wil ik je nog eens uitgebreid bedanken voor de fantastische manier waarop jij met jouw 200 myls met zijn unieke formule hebt bijgedragen aan mijn zeilervaring en zelfvertrouwen.  Ik vaar sindsdien regelmatig alleen, ook bij nacht en ontij, zonder er mijn hand voor om te draaien.  Het weekend na de 200 myls heb ik solo een rondje rond Vlieland en Texel gezeild, met een stop in Den Helder. Dat had ik voor de 200 myls niet in mijn hoofd gehaald. Werkelijk ontzettend bedankt daarvoor!

Ingeschreven solo-schippers -1999

Banen – 200 myls ‘SOLO’ – 1999

Route 1 Route 2 Route 3 Route 4 haven merkteken mijl haven merkteken mijl haven merkteken mijl haven merkteken mijl MUIDEN START M 1 0 MUIDEN START M 1 0 MUIDEN START M 1 0 MUIDEN START M 1 0 VOLENDAM GZ 2 11 VOLENDAM GZ 2 11 VOLENDAM GZ 2 11 VOLENDAM GZ 2 11 HOORN NEK 18 HOORN NEK 18 HOORN NEK 18 HOORN NEK 18 LELYSTAD OVD 3 29 LELYSTAD OVD 3 29 LELYSTAD OVD 3 29 LELYSTAD OVD 3 29 DEN OEVER WV 14 58 DEN OEVER WV 14 58 DEN OEVER WV 14 58 DEN OEVER WV 14 58 OUDE SCHILD T 14 73 URK UK 16 80 DEN HELDER MH 2 71 HARLINGEN BS 29 101 HINDELOOPEN H 2 69 STAVOREN VZ 1 94 IJMUIDEN BALOERAN 104 BREEZANDDIJK D3A/J2 122 MEDEMBLIK WP 8 82 HINDELOOPEN H 2 102 DEN HELDER MH 2 137 KORNW.ZAND VF 4 132 URK UK 16 100 MEDEMBLIK WP 8 116 DEN OEVER WV 14 150 BREEZANDDIJK SPORTB 137 BREEZANDDIJK SPORTB 124 BREEZANDDIJK SPORTB 130 MEDEMBLIK WP 8 155 MEDEMBLIK WP 8 150 STAVOREN VZ 1 136 ENKHUIZEN KG 2 148 ENKHUIZEN KG 2 164 ENKHUIZEN KG 2 159 MAKKUM VF 4 150 LELYSTAD OVD 3 163 HOORN NEK 175 VOLENDAM GZ 2 174 ENKHUIZEN KG 2 172 VOLENDAM GZ 2 174 LELYSTAD OVD 3 185 HOORN NEK 181 VOLENDAM GZ 2 187 HOORN NEK 181 BLOCQ V.KUFF BVK 192 BLOCQ V.KUFF BVK 192 BLOCQ V.KUFF BVK 192 BLOCK V.KUFF BVK 192 PAMPUSHAVEN PH 194 PAMPUSHAVEN PH 194 PAMPUSHAVEN PH 194 PAMPUSHAVEN PH 194 FINISH M 1 200 FINISH M 1 200 FINISH M 1 200 FINISH M 1 200

Verslag door Jan Luyendijk

Prijsuitreiking

De avond voor de start was het al een gezellige drukte in de Stichtingshaven voor het Muiderslot

Palaver bij ‘Ome Ko’ in Muiden met koffie en de appelgebak met slagroom

Voor de start nog even de groepsfoto van de deelnemers aan de 200 myls SOLO’ 1999

Op 29 september 1999 werd er, na het Palaver bij ‘Ome Ko’, gestart met windkracht 5 Bf. ZZW met als startschip de tweemaster ‘Allegro’ van schipper Gerard Lenselink. Het was af en toe droog met later wat meer regen en onweersbuien. De temperatuur 16 à 17º Celcius, het zicht 1 à 2 myl. Een visserschip, die er niets van begreep gooide nog even voor de start zijn netten uit tussen de 38 deelnemers, waaruit zich hachelijke situaties voordeden.

Vlak voor de start.

Een uurtje na de start achterom kijkend.

Na de start zeilden de solo-schippers met de ZZW wind mee richting ’t Paard van Marken, de GZ 2 en via de Nek naar de OVD 3. Veel schippers bleven in de havens van Enkhuizen overnachten. Zij die doorzeilden naar Den Oever kregen een knallend onweer over zich heen. De Rubato zette helemaal door en kwam zelfs tot Stavoren.Op donderdag 30 september bleek, dat vrijwel iedereen voor route 4 had gekozen. 3 Deelnemers namen route 3, wat later een route bleek met nogalwat kruisrakken daar in. Een deelnemer nam de route 2, op z’n thuiswater ’t wad.

De wind was Westelijk 5 a 6 Bf. en nam later in de avond toe. De barometer was toen al dramatisch gezakt tot 989 mb.
De tonnetjes werden gerond en dienden te worden gefotografeerd. Het ronden van de juiste merktekens, de tijden daarvan te noteren, het fotograferen lukte niet bij iedere deelnemer, ten nadele van hun wedstrijduitslag.

Vrijdag, de 1e. oktober, begon de ochtend met stevige onweersbuien. De wind was toegenomen tot een WZW 7 Bf. De schippers met kleinere jachten met bb motor, die van Hindelopen of Stavoren hun route wilden vervolgen, zagen geen kans hun havens aan lager wal te verlaten en zaten zich behoorlijk te verbijten.

De Jean Dix van Kees Corts

De een hield dus rust, de ander zeilde verder. Een totaal verspreid veld van zeilers en van genoteerde tijden. ’s Avonds om ca. 23:00 uur finishte de eerste, Govert Riksen met z’n Friendship 33, de RubatoZaterdag 2 oktober, wind 8 Bf. ZW, met uitschieters naar 9+ Bf. Het was gelukkig wel droog.

De Poespas van Kees Riemer

Langzamerhand druppelden op deze stormachtige zaterdag de doorzetters de haven van Muiden binnen.

Op zondag 3 oktober finishten, met een windje 5 a 6 Bf., de laatste schippers en gaven hun logboeken en camera’s af aan opnameschipper Gerard Lenselink, die samen met z’n vrouw voor een prima afsluiting van de wedstrijd zorgdroegen.

Dat het ’n zware wedstrijd was blijkt wel uit het aantal niet gefinishte solisten.
2 Deelnemers moesten zelfs met behulp van de KNRM van het water worden gehaald.
Van de 44 ingeschreven deelnemers waren er 38 gestart en maar 18 gefinisht.

wsv AVOH – Huizen

>Op 13 oktober was de .. 200 myls ‘SOLO’ .. te gast bij wsv AVOH aan de Oude Haven te Huizen en vond de prijsuitreiking plaats voor de solo – schippers Een terugblik op de wedstrijd, alsmede het bespreken van de in de race bijgehouden log- boeken met leuke en minder leuke annekdotes.Door de Stichting Schildpad werd een prijs, een met de handgemaakt waterschildpadje voor de grootste doorzetter van de race uitgeloofd. Fokke was zaterdagmorgen met z’n Dutch Dandy, de Dauwe Dabbert uit Makkum, met windkracht 8, volkomen aan lager wal, vertrokken en zeilde vervolgens de nacht door om ’s zondags nog op tijd te kunnen finishen !

Fokke v.d. Valk

Alle deelnemers, ook zij die niet finishten of door het ruige weer hadden opgegeven kregen ’t herinneringsplaatje 1999. Talloze gemaakte foto’s door o.a. de deelnemers gingen van hand tot hand. Het was tot vlak voor het einde van de avond (de prijsuitreiking) niet helemaal duidelijk wie de prijzen in ontvangst zou nemen, daar het beoordelen van het logboek, alsmede de controle op de (niet) gemaakte foto’s van de te ronden merktekens voor de deelnemers een onzekere faktor vormden. Uiteindelijk was er duidelijkheid ……………..

3e. Dik, 1e. Kees, 2e. Govert

>De trotse winnaar was Jan Kees Corts, die door het constante trimmen en blijven trimmen zijn ‘Jean Dix’ naar een zekere 1e.plaats zeilde. De prestaties van nr.2 Govert Riksen was er zeker niet minder om. Govert liep als 1e. in Muiden binnen. Dik Geurts, als 3e. zeilde gewoon als ’n tierelier en had verder een perfect logboek en fotosessie. Bob en Marco kregen ’n fles, vanwege inzet inzake de schippersmeldingen/ rescuebegeleiding en resp. internet- verzorging voorlopige standen/uitslag- verwerking en foto’s.

Bob, Marco en Jan Luyendijk

Natuurlijk ook voor de start/opnameschipper Gerard Lenselink en echtgenote was er een flesje en resp. bosje bloemen, als dank voor het opvangen van de uitgestreden en gefinishte deelnemers. Tevens was Gerard erg druk met het innen van het havengeld als tegenprestatie voor de drukte in de Stichtingshaven en de gastvrijheid, die havenmeester Rebel te Muiden aan ons …. de 200 myls ‘SOLO’ …. bood.
Tot laat, tot in de kleine uurtjes, toonden de mannen achter de tap van de wsv AVOH te Huizen hun bereidwilligheid om aan de trotse solo-schippers nog een extra glaasje (fris) in te schenken.

Jan Luyendijk – Huizen – 16 oktober 1999

Pion nieuws door Gert Vink

Pion nieuws – 1999
door : Gert Vink, S/Y Dieuwertje, Pion

Waarom begin je aan zo iets?

Eén van de vaste deelnemers aan de door ons georganiseerde Eenzame Noord Race, een solowedstrijd van ruim 50 mijl nonstop van Almere Haven naar Broekerhaven en terug, is Jan Luyendijk. Jan heeft het concept van de 200-mijls solo bedacht, organiseerde deze wedstrijd vorig jaar al weer voor de 4e keer en had me bij de Eenzame Noord Race al een paar keer gevraagd om ook eens mee te doen. Ik hou wel van dit soort uitdagingen en bovendien vind ik het plezierig om zo nu en dan eens een poosje alleen weg te gaan. Een paar dagen geen verplichtingen van werk of thuis aan je hoofd en gewoon kunnen doen waar je zin in hebt. Nou ja, doen waar je zin in hebt? Voor zover een wedstrijd daar ruimte voor laat natuurlijk.

Deze 200-mijls kwam daarvoor dit jaar op het goede moment.
“200 mijl solo” lijkt misschien erger dan het is, want het hoeft niet nonstop. Dat mag zelfs niet. Je moet minimaal 27 uur rusten, verdeeld over minimaal 3 rustperiodes van minimaal 6 uur, waarvan er één geankerd moet worden. Extra rusturen worden – in tegenstelling tot eerdere jaren – niet bestrafd zodat je je rusttijd ook nog tactisch kunt gebruiken. Verder zijn de regels ook eenvoudig. Er moet 200 mijl solo worden gezeild waarbij het gebruik van stuurautomaten e.d en iedere zeilvoering is toegestaan. Je kunt kiezen uit 4 routes die tot Den Oever allemaal hetzelfde zijn.
De start is woensdag om 10.00 uur bij Muiden en de finish sluit zondag om 12.00 uur ook weer bij Muiden. Van de boeien die gerond moeten worden en de havens waar wordt gerust moeten foto’s worden gemaakt met de uitgereikte wegwerpcamera (Dat valt tegen!) en er moet een uitgebreid logboek worden bijgehouden. Iedere avond moet je je positie doorgeven en die informatie wordt voor geïnteresseerden op Internet gezet. De einduitslag wordt bepaald door de gezeilde tijd, gecorrigeerd voor de standaard SW en door extra- of strafpunten voor een goed of slecht logboek, gemiste foto’s, motorgebruik, te weinig rust, een deel van de route overgeslagen, niet geankerd e.d.. (Ik ben er overigens nog niet achter hoe het allemaal precies berekend wordt.)

Buiten de beschutting van de hoge wal bouwen de golven flink op met soms kuilen van naar schatting wel bijna twee meter. Bruisend lopen de golven achterop en zo nu en dan probeert er eentje binnenboord te klimmen maarDieuwertje wipt iedere keer weer op tijd haar kont omhoog en glijdt dan schuimend in het dal tot de volgende golf haar weer optilt en surfend vooruit stuwt. Het is eigenlijk schitterend zeilen, maar tegelijk ben ik me er wel scherp van bewust dat er onder dit soort omstandheden geen enkele ruimte is voor onvoorzichtheid of fouten.
Gelukkig is er GPS want de kleine SportB bij Breezanddijk is tegen de drukke achtergrond van de afsluitdijk in deze uithoek van het IJsselmeer maar lastig te vinden. Een foto en dan met een knik in de schoot richting Enkhuizen. ‘t Gaat nog steeds hard en een andere deelnemer met een Bavaria37 heeft vrijwel het hele stuk tot Enkhuizen nodig om de achterstand van ruwweg en halve mijl goed te maken. Het IJsselmeer maakt ook wat goed en sproeit nu regelmatig grote wolken buiswater over de boot. Uiteraard iedere keer als ik net mijn capuchon weer heb afgedaan.
Het waait een vrij constante ZW 6 en op het laatste moment besluit ik om onder de hoge wal ten noorden van de dijk nog door te gaan naar Lelystad. Tegen de tijd dat ik om het Enkhuizerzand heen ben is de wind echter gekrompen, is Lelystad niet meer bezeild en wordt het hakken tegen een nare korte golfslag in. Het is dan ook al weer zes uur als ik moe afmeer in de Houtribhaven. Ik heb 163 mijl van de route gehad en geniet van een heerlijk warme douche.

De zaterdag begint slecht. Zelfs in de beschutting van de jachthaven waait het hard en van het weerbericht met W-ZW 7-8, buien en zware windstoten en het rak naar Volendam voor de boeg wordt je ook niet vrolijk. Met een boek bij de marifoon en zo nu en dan een telefonisch weerbericht is het afwachten. Via de marifoon hoor ik ook dat Jan Luyendijk op het Markermeer in moeilijkheden is geraakt en dat zijn “TamTam” water maakt. Gelukkig is de KNRM op tijd bij hem en kan zijn boot in Enkhuizen op de kant worden gezet.
Begin van de middag veranderen de weerberichten: W-ZW 6-7, later afnemend 4-5 en in de avond en nacht mogelijk weer toenemend 7 met kans op onweer. Dit is een kans om de wedstrijd alsnog uit te zeilen. Tegen de tijd dat ik de sluis door ben en bij de zuidelijke uitloop van het Oostvaardersdiep onder zeil ga is de wind al flink afgenomen. Geleidelijk krimpt hij ook wat naar ZZW zodat Volendam net bezeild is. Dan bijna plat voor de wind weer naar het noorden naar de NEK en daarna met lange en korte slagen kruisend naar de Block van Kuffeler. Met een voet sturend probeer ik in het donker de BVK op een paar meter te passeren en in de zoeker te krijgen om een flitsfoto te maken.
Het is helder weer en met een schitterende sterrenhemel boven me is de verleiding groot om door te zeilen naar Muiden. Omdat ik eigenlijk nog een rustperiode moet ankeren loop ik toch de Block binnen. Het anker wil echter in de slappe modder niet houden, zodat ik uiteindelijk afmeer langszij een andere boot in de nieuwe jachthaven. Ik heb geen zin meer om alsnog naar Muiden te zeilen.
Zondagochtend zeil ik met een ZW 6 de laatste 8 mijl naar Muiden. Het is na de nachtelijke buien mooi helder weer en ik heb het eerste uur voor zover ik kan kijken het hele Markermeer voor mij alleen. Als Diewertje en ik om 9.59 uur de havenlichten van Muiden passeren hebben we volgens het log vanaf de start 225 afgelegd. Het is gelukt.

Anderhalve week later bij de prijsuitreiking in Huizen zijn bijna alle deelnemers aanwezig en wordt ook aan alle deelnemers aandacht besteed. Van de 37 gestarte schepen blijken er uiteindelijk 17 de 200 mijl reglementair te hebben gezeild en ben ik tot mijn verrassing 5e geworden. In Huizen hebben ze natuurlijk ook bier en in een plezierige sfeer wordt er uitgebreid nagepraat en uiteraard worden de verhalen daarbij ook steeds sterker.
Complimenten voor de organisatie en wat mij betreft volgend jaar weer, maar dan toch liever met wat minder wind.

Gert Vink – Dieuwertje – Almere Haven

Grenzen verleggen door E. Daamen

Grenzen verleggen

Uit ‘De Drietand’ Oktober 1999 ‘Solo’ ?“Waarom doe jij niet mee met de 200 myls ‘SOLO’ ?”
Die vraag zette me opnieuw aan het denken over het thema ‘grenzen verleggen’.
Ik heb nog nooit ‘alleen’ gezeild.
Althans niet met m’n eigen zeiljacht, niet op het IJsselmeer, niet op zee. ‘Alleen’ handelingen verrichten, terwijl er elders aan boord vertrouwde bemanning aanwezig is, is toch heel anders dan ‘alleen aan boord’ alles doen. De haven uit, hijsen, trimmen, navigeren, corrigeren, koken, logboek bijhouden, weerberichten bijhouden. Schrikken en weer van de schrik herstellen. genieten en het genot verwerken, snel in aktie komen of juist heel lang volhouden en geduld tonen.
In mijn gedachten laat ik het allemaal door me heen gaan. Wind en water, de elementen van de zeiler, boezemen me tegelijk ontzag in en ik realiseer me, dat ik aan die solo-stap niet toe ben. Maar het laat me niet los. Ik ging eens toch ook van Friesland naar het IJsselmeer ? Van IJsselmeer naar wad ? Van wad naar zee ? Van dag naar nacht ? Wanneer nu eens van ‘samen’ naar ‘solo’?
Ik schrijf me niet in, maar volg in mijn gedachten de mij bekende deelnemers. Ik bel m’n mede-Drietand-redacteur, hoe het hem vergaat. Ik rij van kantoor naar huis langs het IJsselmeer en zie de buien naar beneden denderen, hoor de windwaarschuwingen tot 9 Bf oplopen.
Hoe zou ’t zijn ??
Thuis volg ik de race op Internet.
Ik surf langs deelnemers, routes en uitslagen.
Verdorie, denk ik, die durven ! Waarom zit ik er niet bij ?
Ik weet, dat ik er (nog) niet aan toe ben, begin te mijmeren en te beschouwen.
Groeien gaat met sprongen. Grenzen verleggen ook. Soms verleg je ze snel na elkaar, en verplaats je de grens heel ver. En dan heb je wellicht een lange periode nodig van nieuwe gewenning, gewoontevorming, opdoen van ervaring. Je voorbereiden op een volgende sprong, of juist ervaren dat deze grens niet verlegd kan worden, of dat je dat niet wenst…..
Overpeinzingen en Internet vormen voorbereidingen voor het verleggen van mijn grenzen.
Wanneer ik ‘Solo’ ga ? Ik weet het niet ……………………………………..

E.D.

IJsselemeerberichten door Joep Dirkx

e-mail-adres : vbij@worldonline.nl
VERENIGING TOT BEHOUD VAN HET IJSSELMEER
Postbus 1,
1135 ZG Edam,
Tel: 0299-371351

Solozeilers in moeilijkheden tijdens 200 mijls

door Joep Dirkx,
gepubliceerd in ‘Zeilen’ november ’99

Hanneke Kijlstra, Waterkampioen

De 200 mijlen van de Douwe Dabbert – door Fokke v.d. Valk

Gedeeltelijk gepubliceerd in de Waterkampioen, 5 november 1999
donderdagmorgen (30 september 1999)

Zojuist m’n positie in de kaart gezet: 52° 55′ 4 Noord 05° 09′ 2 Oost. De GPS geeft aan dat het nog 8 mijl is op een koersje van 74° naar de H2W1, een keerton bij Hindelopen en Workum. Volgens het apparaatje varen we 5,8 knopen op een koersje van 83°. Ik lig over bakboord met een Zuidenwind en hou wat extra hoogte. De log zegt trouwens 4,8 knopen.
Over een minuut of tien wordt het oppassen geblazen. We zijn dan ter hoogte van het van rijkswege geplaatste onverlichte obstakel “V17”.
Het wordt hoog tijd voor een handtekeningenaktie tegen die onverlichte kleretonnen.
Die dingen horen in het Zuiderzeemuseum. Je zal er maar op varen met je polyester bootje. Moeten er soms eerst dooien vallen? Ik heb liever dat de heren de schuilhavens op diepte houden.
Het weerbericht donderdagochtend: actuele wind Lelystad Zuid vijf, verwachting Zuid-Zuidwest vijf à zes.

woensdag (29 september 1999) Gisteren was een mooie zeildag. Tijdens het palaver (schippersvergadering) in cafe Ome Ko was er traditioneel appelgebak met slagroom. Net als de vorige keren was ik ook nu pas in de nacht van dinsdag op woensdag te Muiden gearriveerd. Na een korte nachtrust is het lastig op gang komen. Eigenlijk heb ik al een achterstand nog voor de race begint. Tijdens de briefing ook nu maar weer een uitsmijter (ham-kaas meegebakken) laten aanrukken. De start van de 200 myls is bijna altijd met het windje achterin. Bovenwinds van de startlijn zet ik het grootzeil en dub tussen de genua en de spi. Wat doen de anderen? Terwijl ik met blote billen boven de emmer hang tuur ik door de verrekijker. Dick Geurts ken ik als iemand die er niet voor terugdeinst solo een stukje te spinakeren. Dit keer zie ik nergens een slurf in de voordriehoek hangen. Als één van de laatsten ga ik over de startlijn. Met de genua bak uitgeboomd geeft de log regelmatig waarden boven de de zes knopen.

Fokke ontvangt de doorzettersprijs

Tot het paard (de vuuroren van Marken, bekend van de Heineken-winterreclame) win ik aardig terrein. Net achter het paard heb ik nog even een betonblok te pakken. Met de genua tegen ben ik gauw weer los. Op het stuk naar Volendam (MN1GZ2) wordt het wat ongemakkelijk met zoveel zeil.” Ik wil genua liefst laten staan vanwege het ruime rak naar de NEK-boei.
Halverwege NEK moet de genua voor de grote fok gewisseld worden.
Van NEK (bij Hoorn) vaart de kudde naar de OVD3 (Oostervaardersdijk ) bij Lelystad.
De Douwe Dabbert gaat gelijk op met twee polyester boten van 24 en 25 voet. Deze Dutch Dandy (8 meter staal) naar ontwerp van G.W.C. Baron van Höevell is zeker een ton zwaarder. Als eerste rond ik de OVD3.
Als ik halverwege het ruimwindse rak naar Enkhuizen aan de warme chocomel zit, zie ik dat de “Fighter” van Arie Petrus z’n naam eer aan doet: Hij reeft uit. Het enige dat ik er tegenover kan stellen is de grote genua maar in de verte pakken zich donkergrijze wolken samen. Als daar wind onder zit wordt de boot gauw onhandelbaar. Met nog een uur gaans naar het Krabbersgat geloof ik het wel.
De grijze wolken blijken wél regen maar geen wind te brengen. Uiteindelijk gaat toch weer die grote lap omhoog waardoor ik als tweede bij de sluizen aankom. Na de sluis laat ik de wedstrijd even voor wat het is. De drie boten uit de achterhoede die gelijk met mij geschut werden gaan direkt door naar het IJselmeer. De Douwe Dabbert dobbert dan inmiddels op een lange lijn aan lij van de steiger bij de spuisluizen.

Uit de denkbeeldige toverknapzak diep ik een Struik-maaltijd op. Genietend van een rode wijn hoor ik de regen op het dek kletteren.
Nadat ik lekker gegeten en gedronken heb zet ik in de stromende regen zeil.
Als ik het IJselmeer op ga keert Martin de Jonge met zijn Waarschip 570 net terug. Ik kan me dat goed voorstellen want het onweert zo hier en daar en het is bijna donker. Onder m’n stalen buiskap heb ik daar toch minder last mee.
In de stromende regen zeil ik naar Den Oever. ’s Avonds om tien uur gooi ik daar het grote anker erin.

vrijdag (01 oktober 1999)

Gisteravond heb ik om zeven voor één ’s nachts de “Sport B” gefotografeerd. Daarna bij Breezanddijk naar binnen en afgemeerd langszij een beroeps-sportvisser.

Om half zes wordt ik wakker van iets wat aan dek klappert. Buiten gaat het flink te keer. In de stromende regen zet ik nog een extra elastiekje om een zeil. Dan weer pitten.
’s Ochtends spreek ik Michel die meedoet met zijn 38-voets wishbone getuigde tweemaster. Tevreden vertel ik hem hoe ik gister in drieënhalf uur het rak van de WP 8 naar de Uk 16 gevaren heb. Da’s toch een stuk van twintig mijl. De tweemaster zette op dit ruimewindse rak af en toe tien knopen op de klok, maar wil aan de wind niet zo best, aldus Michel.
Van hem verneem ik dat een andere deelnemer twee rake klappen van de giek heeft gehad en in het ziekenhuis van Den Helder is opgenomen.
Ik kruip nog even in m’n kooi en wordt pas tegen elven weer wakker. De wind giert door het want. Dat wordt een ruig dagje zeilen, eerst maar ‘ns stevig ontbijten.
Als ik de boot bijna ‘shipshape’ heb, komt de beroepsvisser vragen of ik iets van die andere zeilboot weet. Samen verhalen we de Dehler van de onfortuinlijke solozeiler. Als zaterdag de sportvissers komen kan deze vrijbuiter die al vijfentwintig jaar in Breezanddijk woont ten minste met z’n gasten uitvaren.
Binnen zet ik twee reven. Buiten hijs ik de werkfok. Het rak naar Staveren is bij de wind. Ik moet vrijwel direkt het derde rif zetten. Eigenlijk had ik in de haven de grote fok van de reling moeten halen en de stormfok klaar moeten hangen. Het kan maar nodig zijn. Voor is het een natte boel.
Pas als ik op het rak van Staveren naar Kornwerderzand ruime wind vaar wissel ik deze twee zeilen. Nu heb ik het dan toch voor elkaar: al m’n voorzeilen zijn nat.
In Kornwerderzand aangekomen, meer ik in de voorhaven van de Lorentz-sluizen aan een steiger in de luwte van de dijk.
Vanuit een telefooncel aan de sluis geef ik m’n positie door, zodat Marco Luyendijk, die op de internet-site van de 200 myls kan zetten. Dan eten en m’n dagboek inkloppen. Vanavond om tien uur naar bed.
Morgen wil ik bij dagenraad uitvaren.

zaterdag/zondag (02 otober/03 oktober 1999)
Twee dagen voor de wedstrijd heb ik bij de zeilmaker een nieuw grootzeil en een grote fok afgehaald. Het doek is zwaarder dan van het oude zeil. De grote fok (of is het een kleine genua?) heeft een wat hoog uitgesneden schoothoek, zodat er niet zo snel golven in vallen en er vanonder de buiskap probleemloos uitkijk gehouden kan worden.
Met het oude grootzeil lag de boot met werkfok en het derde rif bij windkracht zeven mooi in balans. Voor als er meer wind staat heeft het nieuwe grootzeil een vierde rif. Ik verwacht dat dat goed met de stormfok gecombineerd kan worden.
Qua weer wordt ik tijdens deze 200 mijls op m’n wenken bediend: als het een beetje doortocht wordt het tobben op de kleine polyester boten die m’n directe concurrenten zijn. Met staal heb je dan minder last. De wind zit in de Zuidwesthoek, kracht zeven met mogelijk acht beaufort in de nanacht en ochtend.
Kornwerderzand is met dit weer het Noordoostelijke puntje van de trechter. Het experiment van vanochtend moet antwoord geven op de vraag of onder deze omstandigheden van lagerwal weggekruisd kan worden.

Merktekens, gefotografeerd door Fokke met de meegekregen Kodak wegwerpcamera

Een uur voor dagenraad loopt de wekker af en na een uitgebreid ontbijt haal ik de werkfok van de reling en zet ik de smeerreep van het vierde rif door. Direkt buiten de havenhoofden de hijs ik de stormfok. De motor laat ik in z’n vrij stand-by staan.
Om drie over negen ben ik weer bij de VF4. In het begin moet ik korte slagen maken.
Bij Makkum is het ondiep en onder de afsluitdijk is een visserijgebied waar netten kunnen staan.
Om vijf over tien loop ik kort boven de VF7 en de VF10 langs. In een uur tijd heb ik krap twee mijl naar het Zuiden gewonnen.
Ongeveer tweeënhalve mijl Oost van Breezanddijk wordt ik enkele keren door grotere golven enigszins op m’n zij gedrukt waardoor water over de kuiprand loopt. De RVS M10-moeren waarmee de bakskistenluiken gezekerd kunnen worden zijn onder deze omstandigheden geen overbodige luxe. Vlak voor de golf dwars in komt loef ik nu telkens op om aan de achterkant van de golf weer af te vallen.
Soms lijkt het alsof ik op deze manier wat weinig snelheid heb. Ik heb de motor weer stand-by, maar hij hoeft niet in de versnelling.
De wind geeft minder problemen. Bij windstoten beeft het tuig, maar niet op een manier dat ik me ernstige zorgen maak.
De boot ligt goed op het roer en je kan je een stuurfoutje veroorloven. Gelukkig heb ik deze gevaarlijke golven niet langer dan een uur. Daarna kan ik de stuurvaan weer inschakelen om is beneden te gaan kijken.
Om half twee heb ik Staveren dwars en kan er uitgereefd worden. De stormfok gaat neer en de werkfok komt er weer voor.
De tien mijl naar het Zuiden zijn in vierenhalf uur afgelegd. De schipper is doorweekt. Het vermogen om bij hardere wind van lagerwal te kunnen wegkomen c.q. vrij te blijven is een veiligheidsfactor die gekend moet worden.
Op het stuk naar Enkhuizen zet ik later toch weer een rifje. De windverwachting is op dat moment vijf à zes.
In de Krabbersgatsluizen spring ik even op de wal om m’n positie aan de organisatie door te bellen.
Na de sluis, aan de remming, eet ik bruine bonensoep en tosti’s. Een losgeschoten harp van het vioollok van de grootschot wordt eenvoudig vervangen. Aan de remming hijs ik het grootzeil met twee reven. Met de werkfok erbij (motor stand-by) zeil ik in de avondschemering de haven uit. Daarna volgen een paar korte slagen om enerzijds niet tussen de onverlichte tonnen van de aanloop van Enkhuizen te komen en anderzijds vrij te blijven van het Enkhuizerzand en het visserijgebied waarvan het begin door de onverlichte staak “V13” wordt gemarkeerd.
Om kwart over tien zet ik bij Wijdenes het derde rif.
Na elven flits ik de boei “NEK”. Als ik de passage in mijn logboek noteer kom ik er achter dat ik in tegenstelling tot de voorgaande jaren direkt naar de MNGZ2 had gekund.
Het wordt een nachtje doorhalen om op zeker tijdig te kunnen finishen. Ik had me nog wel zó voorgenomen nu eens een 200 mijls te varen waarbij ik alle nachten in m’n warme slaapzak zou liggen.
De hemel vertoont grote open plekken met goed zichtbare sterren. Voorts zijn er velden sluierbewolking op grote hoogte. Regelmatig licht het in de verte op. Bliksemschichten zie ik echter niet. Het onweert daarboven. Gerommel hoor ik evenmin. Wellicht speelt dit alles zich af op een afstand van tussen de vijftig en honderd kilometer. Ik vraag me af of ter plaatse de bliksem überhaupt wel de aarde treft. Het gaat de hele nacht door.

Na de MN1GZ2 bij de ingang van de Gouwzee gaat het bij de wind naar de BVK bij “De Blocq van Kuffeler”, een schuilhaven aan de achterkant van Almere. De hiermee gemoeide 5,3 mijl worden in een uur en zeven minuten afgelegd.
Met het vinden van de boei PH (bij Pampus Haven) verlies ik al gauw drie kwartier. Het is maar goed dat niemand me heeft kunnen horen.
’s Ochtends om tien voor zes fotografeer ik dit kreng dat slechts één keer in de tien seconden een flits geeft. Daarna reef ik uit en kruis ik over het IJmeer langs Pampus.
Het start- en finishschip roep ik op deze vroege zondagochten één keer op. Als ze niet reageren laat ik ze lekker uitslapen.
Om zeven over acht fotografeer ik de M1 bij Muiden. Daarna nog een kiekje van m’n zeilen en dan maak ik de boot klaar om af te meren. Het regent ondertussen stevig.
Na in Muiden te hebben gedoucht en gezellig aan boord van het startschip onder genot van koffie te hebben bijgepraat verlaat ik de haven.
Op het IJmeer gaat het anker over boord om eerst een behoorlijke uil te knappen.

Groetjes,
Fokke
DD-Team

Ingeschreven solo-schippers – 1998

Banen – 200 myls ‘SOLO’ – 1998

Route-keuze nr 1 =haven-merkteken-afstand in mijlenMUIDEN START-M1-000, VOLENDAM-GZ2-011, HOORN-NEK-018, LELYSTAD-LS-029, DEN OEVER-WV14-058, URK-UK16-080, STAVOREN-VZ1-094, HINDELOPEN-H2-102, MEDEMBLIK-4WINDMOLENS-116, BREEZANDDIJK-SPORTB-130, ENKHUIZEN-KG2-148, LELYSTAD-LS-163, VOLENDAM-GZ2-174, HOORN-NEK-181, BLOCQ VAN KUFFELER-BVK-192, PAMPUSHAVEN-PH-194, MUIDEN FINISH-M1-200. Route-keuze nr 2 =haven-merkteken-afstand in mijlenMUIDEN START-M1-000, VOLENDAM-GZ2-011, HOORN-NEK-018, LELYSTAD-LS-029, DEN OEVER-WV14-058, OUDE SCHILD-T14-073, HARLINGEN-BS29-105, KORNWERDERZAND-VF4-133, BREEZANDDIJK-SPORTB-138, MEDEMBLIK-4WINDMOLENS-152, ENKHUIZEN-KG2-161, HOORN-NEK-181, BLOCQ VAN KUFFELER-BVK-192, PAMPUSHAVEN-PH-194, MUIDEN FINISH-M1-200. Route-keuze nr 3 =haven-merkteken-afstand in mijlenMUIDEN START-M1-000, VOLENDAM-GZ2-011, HOORN-NEK-018, LELYSTAD-LS-029, DEN OEVER-WV14-058, DEN HELDER-MH2-071, IJMUIDEN-BALOERAN-104, DEN HELDER-MH2-137, DEN OEVER-WV14-150, MEDEMBLIK-WP8-155, ENKHUIZEN-KG2-165, HOORN-NEK-175, LELYSTAD-LS-185, BLOCQ VAN KUFFELER-BVK-192, PAMPUSHAVEN-PH-194, MUIDEN FINISH-M1-200. Route-keuze nr 4 =haven-merkteken-afstand in mijlenMUIDEN START-M1-000, VOLENDAM-GZ2-011, HOORN-NEK-018, LELYSTAD-LS-029, DEN OEVER-WV14-058, DEN HELDER-MH2-071, IJMUIDEN-BALOERAN-104, SCHEVENINGEN-SCH-133, IJMUIDEN-NH-158, O.SLUIZEN/SCHELLINGW.-P19-176, VOLENDAM-GZ2-186, BLOCQ VAN KUFFELER-BVK-192, PAMPUSHAVEN-PH-194, MUIDEN FI

de 200 myls ‘SOLO’

Start-, opnameschipper Gerard Lenselink van de Allegro neemt de logboeken in ontvangst van Henk Van Breda van de Batavus en Cees Zeilstra van de Zeemuis

>31 inschrijvers 29 deelnemers gestart 10 deelnemers uitgevallen 19 deelnemers gefinisht

Muiderslot vanuit de StichtingshavenAchtergrond homepage : de staak V 15

Op 30 september wordt er, na het Palaver bij ‘Ome Ko’, gestart met windkracht 5 Bf. Oost met als startschip de tweemaster ‘Allegro’ van schipper Gerard Lenselink. Het is droog met later regen, 8 à 10º Celcius. Het zicht is 1 à 2 km.

>Op 1 oktober blijkt, dat iedereen route 1 kiest. De wind neemt toe, evenals de regen, 6 Bf. In het noordelijk gebied af en toe 7 Bf. Het is stervenskoud op ’t water, ong. 8º. Een van de deelnemers krijgt door een klapgijp de giek tegen zijn gezicht en breekt z’n bovenkaak op 4 plaatsen en tevens zijn neus. Op 2 oktober stijgt de barometer en de regen houdt op. De temperatuur schommelt om de 10º en de wind zakt weer iets af naar 5 à 6 Bf. ONO Dat het zwaar is, blijkt wel uit het percentage uitvallers. De doordouwers houden vol ook zonder stuurautomaat. ’s Avonds breekt de maan tussen de wolken door en is het prachtig zeilen met een aflopend windje uit Oostelijke richtingen van 4 à 5 Bf. De eerste jachten meldden zich al af bij opnameschip de ‘Allegro’. Op 3 oktober verflauwt de wind naar een drietje à viertje en op één na finishen de deelnemers in de motregen en meren af op de gezellige steiger van de stichtingshaven. Op 4 oktober komt na lang wachten de laatste schipper binnen en geeft om 11.30 uur z’n logboek en camera af, waarmee deze wedstrijd/tocht officieel voorbij is.

De Spirit 28, de Nan van Herman Tieman en de Jonker Leeuwerik, de Friendship 28 van Harmen Veenstra zeilen Nek aan Nek bij de Nek-boei

De meldingen en verwerkingen van de wedstrijd op de Internetsites waren prima verzorgd door Marco en Bob Luyendijk en zijn in deze 5 dagen bekeken door ruim 500 geïnteresseerden.
De meeste deelnemers waren ondanks het weer, laaiend enthousiast en zegden toe het volgend jaar zeer zeker weer van de partij te zijn bij de 200 myls ‘SOLO’ 1999, die, indien er voldoende sponsering aanwezig is, zal worden verzeild in week 39, van woensdag 29 september t/m zondag 03 oktober.

De winnaars van de 3e., 1e. en 2e. prijs. Albert
Broshuis, Han Beijersbergen en Hans Hofstee.
Voor de 2e maal won Han Beijersbergen de eerste
prijs en de 200 myls wisseltrophee.

Jan Luyendijk – Huizen – 15 oktober 1998

De 3e. 200 myls ‘SOLO’ 1998 door Rob Bijnsdorp

(9 pagina’s, overgeschreven en gekopieerd, uit ‘Zeilen’ november 1998)

Muiden, acht uur’s ochtends. De herfstnevel trekt langzaam op.

In een rokerig café zitten gebreide mutsen achter uitsmijters.
Twee uur later vertrekken ze. leder op z’n eigen boot.
Na drie à vier dagen en tweehonderd mijl liggen ze weer voor
het Muiderslot. Ongeschoren, moe en vol verhalen.
Rob Bijnsdorp was een van deze mannen en beleefde de
200 Myls ‘SOLO’ mee, vanuit de kuip. …………. (Redaktie ‘Zeilen’)

Appeltaart en wegwerpcameraatjes in Muiden. foto : Ruud Kattenberg

Woensdagochtend, de mannen gaan op weg voor 200 koude mijlen. Foto: Ruud Kattenberg

In je eentje zeilen zetten of overstag gaan is werken op de Ziveren maan. Foto : Ruud Kattenberg

Luid mopperend schiet ik op te grote afstand de boei voorbij. Als de zaak is geklaard, zie ik dat mijn achtervolgers al bijna bij de boei zijn, terwijl ik een plek nader waar met het winterpeil nog maar 1.40 meter water staat. In een paar grote sprongen ben ik terug bij het roer.
Adraline, zo’n tocht, maar niet altijd. Want nu bijvoorbeeld begint een lange koude en natte weg naar de lichtboei de UK 16 bij Urk. Dit traject is niet bezeild. We komen in de straffe oostenwind wisselend twintig tot dertig graden tekort. We zijn behalve de Zilveren maan, de Polkados van Flip en nog een ander, waarvan ik de naam niet kan lezen. Polka Dos is een aluminium Koopmans. Hij vaart, gereefd en met een werkfokje, lichtvoetig, dansend over de golven. Zo komen Flip en ik elkaar keer op keer tegen in een sportieve strijd om het voorrang over bakboord. We maken niet al te lange slagen, want de wind waait niet stabiel uit een en dezelfde hoek, Er is dus winst te behalen uit de keuze voor steeds de gunstigste boeg.

Hardop praten.
Na een paar uur krijg ik het koud. Het soort kou dat alleen maar erger kan worden en waar je tijdig iets aan moet doen, omdat je er ander niet meer overheen komt. Ik kan de boot zonder automaat rustig aan zichzelf overlaten. Om de vijf minuten een blik in het rond voor de uitkijk is voldoende om in de kajuit even goed voor mezelf te zorgen. Water op het vuur voor een mok soep. Boterhammen smeren met een of andere vetzooi met de naam ‘vleespastei’. Kommetje yoqhurt voor de frissigheid.

Behalve de Zilveren maan en de Batavus (een andere Colin Archer), zijn de Enkhuizenstoppers gelijktijdig gestart. De zeiltijden op het traject van gisteren liggen tussen de 6 uur en 42 minuten en 9 uur 45 minuten. Dit verschil is groter dan de handicapberekening was te verwachten. Meer conclusies zijn nog niet mogelijk.
Met een beetje spijt zie ik dat de kleinste deelnemer, een Kolibri 560, niet verder is gekomen dan Volendam. Het had me zo leuk geleken om ergens onderweg nog een eindje met zo’n dappere David op te varen. Dat brengt me weer terug op de eeuwig rondcirkelende puzzel over de juistheid van de handicapberekening. Stel dat je daarvoor een formule vindt, waarin ook de windkracht is verdisconteerd, dan nog is er een groot verschil in prestatie. Wie langzaam vaart is immers langer in touw, zit langer in de kou, heeft een kleinere boot met minder comfort en in de regel minder mogelijkheden om de boot zelf z’n weg te laten volgen. De man die in een Kolibri het laatste finisht, presteert wat mij betreft meer dan de winnaar die het in de helft van de tijd doet met een jacht, waarin permanent de kachel brandt en electronica de navigatie heeft overgenomen.

Nat oliepak uit. Klamme trui uit en poolpak aan.
Terwijl ik de dingen doe, praat ik hardop tegen mezelf. Dat is in dit geval geen ouderdomsverschijnsel of kluizenaarstik maar een beproefde manier om de razende snelheid waarvan je hoofd soms van de ene gedachte naar de andere flitst te temperen: een soort extra regulator tussen denken en doen. Daar komt bij, dat je eigen stemgeluid er toe bijdraagt dat je in de omgeving van alleen maar krachtige, opdringerige elementen ook zelf heel duidelijk aanwezig blijft. Jezelf verliezen in het lawaai van de wind in het want, de wind in je oren, geraas van zeilen, knallende golven op de scheepshuid … dat is het begin van opgeven.
Een solozeiler moet altijd het middelpunt zijn van zijn eigen kleine omgeving.
Ik kijk buiten weer even in het rond, zie in de gauwigheid dat Flip heeft besloten tot een lange slag in Noordelijke richting en ga de kaartentafel opruimen. Uit de printer steekt een bericht van Ruud op deZeilen redactie. Hij geeft me de posities door waarmee alle deelnemers gisteren hun eerste dag hebben afgesloten. Elke avond worden deze door de schippers doorgebeld naar de wedstrijdorganisatie, die ze op ineternet zet. Het overzicht laat zien hoe tweederde van de negenentwintig deelnemers zijn eerste stop heeft gemaakt in Enkhuizen. Vier tochtgenoten zijn doorgevaren naar Den Oever en een man is helemaal doorgezeild naar Urk. Die boot, een X 99, heet niet voor niets ‘Explosion’ Wie op zo’n boot vaart wordt erdoor gegijzeld: Hetzelfde effect als je ziet bij mensen op een racefiets.

Het glorieuze traject recht in de zonnebaan naar Enkhuizen.

Het lijkt me een goed onderwerp voor de nabespreking tijdens de prijsuitreiking over twee weken.

Rusttijd bijna op.
Zover is het nog niet. Eerst nog de ton bij Urk. Flip maakt inderdaad een te lange slag naar het noorden en is tien minuten later bij het keerpunt. Daarna wordt de afstand snel groter. Met een bakstagwind gaat mijn scheepslengte meetellen. Regelmatig zit ik boven de acht knopen.
Als Flip in Staveren naast mij afmeert, kan de zuurkool met worst direct dampend op tafel. Daarna zijn we allebei toe aan een verbale ontlading en voor we het weten is onze bedoelde rusttijd al filosoferend al voor de helft in het niets opgegaan. We besluiten toch maar een goede nacht te maken.
Daarmee zijn we bijna door onze reglementaire rusttijd heen. Dat betekent dat ik, op een korte ankerstop na, de rest van de tocht in een keer moet afleggen. Dat is van Staveren via Hindelopen naar Medemblik en vandaar naar Breezanddijk, Enkhuizen, Lelystad, Volendam, NEK, Blocq Van Kuffeler, Pampushaven en uiteindelijk Muiden.
Tesamen 104 mijl, nog meer dan de helft. Als de wind niet onder de vijf Beaufort zakt en uit dezelfde hoek blijft zitten, moet dat kunnen. We zullen zien.

Perfecte dag.
Vrijdag 2 october. In mijn logboek noteer in het vrije gedeelte maar twee woorden: ‘Perfecte dag’. De zon schijnt. De wereld heeft weer kleur en het waait steevast tussen de 22 en 27 knopen. Ik besluit deze dag geheel te wijden aan het serieuze zeilen en alles uit de boot te halen wat er in zit. Alles op de hand en de trim geen moment uit het oog. Het maakt verschil. Het maakt verschil. Ik vaar tot mijn eigen verbazing hoger en sneller dan de drie anderen, die gelijktijdig Staveren verlaten. De voorsprong neemt op het ruime rak naar Medemblik nog meer toe en na nog een aandewinds rak naar Breezanddijk zie ik geen achtervolgers meer.
De fax met posities van de vorige avond wekt verbazing. Negen mensen hebben opgegeven, waarvan de helft met problemen aan de stuurautomaat. Ik kan het niet helpen, dat de gedachte opkomt: ‘Als ze nou hun roer hadden verloren….’.
Dan het glorieuze trajecht recht in de zonnebaan naar Enkhuizen. Voor me aan de horizon zie ik twee zeiltjes. Een ervan haal ik in bij De Ven, met de ander lig ik samen in de Sluis. Voort gaat het weer naar Lelystad. De hele dag blijf ik jagen, totdat op het voordewinds rak naar Volendam de zeilen wijduit kunnen worden gezet en de automaat me in staat stelt een maaltijd van drie gangen te koken. Vlak voor de boei van Volendam hang ik de natte theedoek aan het haakje en ruim de schone vaat weg.

Vermoeidheid.
Op weg naar de NEK zie ik aan stuurboord de boten aankomen, die samen met deZilveren maan de sluis verlieten. Ik hou ze een kwartier lang in het oog tot ze bij de boei zijn en zie dan kort na elkaar twee flitsjes in de nacht. Daar is de boei NEK. Het einde begint invoelbaar te worden. Weer een ruim rak naar de Flevodijk bij het gemaal Blocq Van Kuffeler. De wind trekt nog wat aan. De boot jaagt door de nacht. Geen onverlichte tonnen op dit traject. Dat geeft rust. Oppassen voor de scheepvaart. Rekening houden met m’n vermoeidheid. Alle observaties tijdens de uitkijk dus dubbel overdoen en checken. Een vergissing is heel gauw gemaakt. BoeiPH, ankerstop bij Pampushaven. Probleem bij ankeropgaan wegens gebrek aan electriciteit. Slimme oplossing vinden met wat hulpkabels naar andere accu’s. Rond half twee afmeren in Muiden. Wat een dag.
De volgende dag komen de verhalen. Iedereen heeft elkaar zien varen. Er wordt vergeleken. Iedereen is op een onschuldige manier trots of voldaan. Een vluchtig incidenteel broederschap.
In ieder geval een annekdote zal in de komende jaren onverbrekelijk verbonden blijven aan deze tocht : Een deelnemer mist in zijn boot op de terugweg de boei bij Lelystad. Hij had bij het passeren van de boei een pakje met theezakjes van Pickwick Ceylon Melange in zijn handen. Dit pakje is ook van vouwkarton en in afmetingen ongeveer gelijk en bijna even geel als het fototoestel. Toen hij de echte camera had gevonden was de boei al zover achter hem, dat hij hem maar liet liggen ….

Rob Bijnsdorp

De 200 myls ‘SOLO’ van de Mira in 1998 door Bauke Jager

door Bauke Jager,
gepubliceerd clubblad wsv Sleattemermar – Balk en de Ocean club ’98

Voor de derde maal werd op 30 september in Muiden het startsein gegeven voor deze prestatie-tocht. Nadat ik ervan had gehoord, besloot ik me op te geven met onze boot Mira, een Ocean 25. Op mijn verzoek om me een reglement en dergelijke toe te sturen, wees de organisator mij op de mogelijkheid dat alles van het internet af kon worden gehaald. De wedstrijd wordt verzeild op basis van een puntentelling (SW faktor+punten logboek), er zijn tenminste 3 rustperioden van in z’n totaal 27 uur verplicht, die variabel mogen worden opgenomen, waarvan een anker periode. Verder is er een keuze uit 4 routes. Na een moeizame tocht vanuit Stavoren (mist en windstilte) naar Muiden, maak ik kennis met enige deelnemers. Eentje moet er zo nodig de mast in, terwijl ik de importeur van mijn GPS probeer te bereiken over een afwijking van 60 graden t.o.v. mijn kompas.

Op Woensdagmorgen zit iedereen aan de stamtafel van cafe Ome Ko voor het palaver. We krijgen een logboek en een foto toestel uitgereikt en veel goede raad voor veiligheid, meldings- en afmeldingsplicht. Om 10:10 uur gaat het startschot, ik ben nog niet klaar, zet nog vlug een reef in het zeil en vaar als een der laatste van de 29 gestartte deel nemers over de startlijn, nagestaard door 3 fotograferende heren op het startschip.Het eerste te ronden punt is een ton bij Volendam. Alle bakens, die in de route staan dienen gefotografeerd te worden. Dus om een redelijk plaatje te krijgen, m oet je er ook nog behoorlijk dichtbij langs varen.; de tijd van ronding dient in ’t logboek te worden vermeld met verder de windrichting en kracht, barometerstand en zicht. Door de oostelijke wind stonden op dit stuk vervelende golven, wat je tot veel bijsturen verplichtte. Van tegenstanders had je niet veel last,. De grote schepen gingen er als hazen vandoor.

De schepen van mijn maat had ik op dit punt nog om me heen, Via Hoorn ging het naar Lelystad. Vandaar naar Enkhuizen. In de sluis lagen nog 2 deelnemers. Op m’n vraag of ze doorgingen, zeiden ze: “We gaan hier slapen. Morgen maar verder.”In de jachthaven liggen bijna alle deelnemers en als ik tegen negen uur de wal even opga, kom ok m’n buurman uit Muiden tegen en vraag hem hoe het gaat. Hij antwoord, dat er veel mis gaat. Z’n accu’s zijn leeg, doordat de stuurautomaat overuren maakt in de hoge golven en door onze relatief kleine schepen (onder de 8 meter) zijn we ten opzichte van de grotere in het nadeel. Ook had hij bij een klapgijp de giek tegen zijn hoofd gekregen. Toen hij met de zaklantaarn op zijn gezicht scheen, zag ik een vreselijk opgezet deel van z’n hoofd. “Ik denk, dat ik m’n neus heb gebroken, maar ik heb asperines bij me voor de pijn,” zegt hij.

Later zou blijken, dat hij z’n kaak op 4 plaatsen had gebroken.
De volgende morgen gaat om 06:00 uur de wekker, ik maak brood en koffie voor de hele dag en vertrek nog in het donker richting Den Oever. Weldra wordt ik ingehaald door andere deelnemers. Allemaal grotere schepen. De schippers achter hun sprayhood, het sturen overlatend aan de stuurautomaat. Ik moet daarentegen altijd zelf sturen, omdat ik er geen heb. Alleen hoog aan de wind lukt het me om met vastgezet roer de zeilen zo te trimmen, dat de Mira z’n eigen weg vindt.

Om 10:00 uur ben ik bij het baken van Den Oever. Nu naar Urk,. Het langste rak, hoog aan de wind, het waait 6 Bf., hoge golven, regen van boven en (zo blijkt later) ook van onderen. Water, al mijn kleren zijn nat. ‘s-avonds schep ik in Stavoren zo’n zes liter water uit de boot. De volgende dag, vrijdag, weer vroeg op en via Workum naar Mecemblik. Het zicht is prima vandaag. De zon schijnt, maar het waait bijkans nog harder. De temperatuur komt ook niet veel hoger dan een graad of 6. Als ik het baken van Medemblik heb gefotografeerd, besluit ik de volgende onder de afsluitdijk over te slaan en gelijk naar Enkhuizen te zeilen. Ik moet hiervoor weer hoog aan de wind. Met nog een reef erin gaat het boven verwachting en besluit toch maar om te keren en m’n route helemaal te verzeilen. Als ik om 17:00 uur bij het Krabbersgat kom is het een drukte van belang. Het weekend van de Bolkoppen race, vandaar. Met nog 3 collega-solo-zeilers gaan we richting Lelystad, waar ik om 20:00 uur aankom. Het is zoeken in het donker maar vind de ingang en ga slapen. In de sluis nodigde eentje me uit om

lekker door te varen naar Volendam, automaatje aan, fokje erop, lekker eten maken onderweg. Ik ga er niet op in. Hij komt daar om 22:10 uur aan en blijft de volgende dag tot 10:00 uur uitslapen. Dus ben ik hem weer voor, want tussen Hoorn en Muiden nemen we foto’s van elkaars schip. Vandaag ga ik finishen. De wind is afgenomen tot 3-4 Bf. Dus meer zeil erop en een wat rustiger IJsselmeer.

Als ik om 17:00 uur de finishlijn passeer, heb ik met een gemiddelde van 4,5 mijl per uur 200 myl afgelegd en 43,37 uur gezeild, 33,00 uur gerust en 1,00 uur op de motor gevaren bij sluizen en havens en word hiermee 17e. van de 29 gestartte schippers.

Bauke Jager,
S/Y Mira – Balk,
1998

200 myls ‘SOLO’ 1998 door Arie Petrus

	Het palaver was op woensdagmorgen om 09.00 uur, waarna er om 10.00 uur gestart zou worden. Dus aan het eind van het palaver iedereen snel naar zijn boot terug, de laatste kleine dingetjes regelen en zo snel mogelijk naar het startschip.Vlak bij de M1 lag het startschip. De startlijn lag tussen het startschip en deM1. Die lijn passeerde ik om 10.10 uur en werd ik vriendelijk uitgezwaaid door het startschip. De 200mijls Solo 1998 voor mij begonnen. Ik starte onder vol tuig, maar al snel moest ik de Genua 1 verwisselen voor de Genua 2 . Na het passeren van het Paard van Marken was de wind al aardig toegenomen en moest het 1e rif al in het grootzeil worden gezet. Om 12.05 uur werd de MN1GZ2 gerond. Om 13.35 uur werd de Nek gerond en om 15.25 de OVD 3. Hierna besloot ik langs de zuidzijde van de dijk Lelystad – Enkhuizen naar Enkhuizen te varen en daar de sluis te passeren, vanwaaruit het naar de WV14 bij Den Oever zou gaan. Hier moest de keus worden gemaakt voor de te varen route. Maar dat zou heel anders uitpakken.Tussen Lelystad en Enkhuizen ter hoogte van het in de kaart getekende visserijgebied wilde ik even wat aan de verstaging veranderen. Even wat strakker zetten, omdat met die stevige wind het babystag toch iets doorzakte. Dus de boot op de stuurautomaat en naar voren om de verstaging wat strakker te draaien.Bij het terug gaan naar de kuip, kwam er plotseling een golf en een windschifting, waar door de boot een klapgijp maakte. Dit alles ging zo snel, dat ik de overkomende giek niet kon ontwijken en die vol op de zijkant van m´n gezicht kreeg en dat bij zo’n 6 Bft. Het eerste resultaat was een hoop bloed, een gebroken neus en veel pijn in het gelaat. Het eerste bloeden trachten te stoppen met een handoek en dat lukte na een tijdje, na wat watjes in de neus ging dat redelijk.Inmiddels was Rodney Clarck, die op zo’n 300 m bij me vandaan voer langszij gekomen en vroeg hoe de situatie was. Groot houdend, zei ik dat het wel ging en dat ik door zou varen naar Enkhuizen, naar de Compagnieshaven.Na enige tijd was de pijn weggezakt, doordat het continue regende en het erg koud was, maar voelde ik wel dat alles nogal gezwollen was. In de sluis keken de mensen me nogal vreemd aan, maar zeiden verder niets. Aangekomen bij de Compagnieshaven stonden er al een aantal zeilers op me te wachten, o.a Rodney Clarck en Herman Tieman.Het blijkt dat je in zo’n situatie rare dingen doet, want ik wilde gewoon doorgaan. Tenslotte had ik maar een gebroken neus en dat was wel vaker gebeurd. Zo te voelen stond hij er nu beter bij dan voorheen. Eerst maar eens wat eten. Van thuis had ik voor de eerste dag Chili-Concarne meegenomen en bij de eerste hap al wist ik dat er meer aan de hand was. Ook bij mijn bovenkaak was er het een en ander mis, dus zou het toch een dokter worden. Maar onbekend als je bent in Enkhuizen, hoor je dan dat er in Enkhuizen geen ziekenhuis is en dat het dichtsbijzijnde ziekenhuis in Hoorn is. Maar door inpraten van de mannen en mijn echtgenote toch besloten een dokter op te zoeken. Na een tijdje door Enkhuizen te hebben gelopen, en natuurlijk geen dokter opgezocht (lekker eigenwijs), weer terug naar de boot. Inmiddels was ik er wel van overtuigd, dat ik de 200myls niet verder kon uitzeilen dit jaar. Ik besluit, wat een kronkel eigenlijk, na een wat paracetamol en een paar Berenburgers te gaan slapen en de volgende morgen terug te varen naar Almere. Want stel dat ze je in dat ziekenhuis houden en dan ligt je boot in Enkhuizen.De volgende morgen nadat een ieder vertrokken is en na weer een paar paracetamolletjes weer de sluis door richting Almere. Gelukkig regende het nog steeds en was de temperatuur ook nog zeer laag, zodat ik nagenoeg geen pijn voelde.Ter hoogte van Muiden het startschip opgebeld en me afgemeld. Natuurlijk waren die allang door anderen op de hhogte gesteld van mijn ongevalletje. Mijn zoon gebeld dat hij me in de haven van Almere moest ophalen met de auto en dat hij de papieren voor het ziekenhuis moest meebrengen. Die stond dus in de haven te wachten met een draaiende motor en omdat het zo koud was een bijstaande kachel. Nou dat heb ik geweten. Had ik tot nu toe nagenoeg geen pijn gehad, dat haalde het nu in.In het ziekenhuis aangekomen werden er bij de Eerste Hulp foto’s gemaakt. Na het opmaken van het verslag, waarbij ik vertelde dat het gisteren gebeurd was en dat ik terug was komen zeilen vanuit Enkhuizen, kreeg ik van de betreffende arts verschrikkelijk op m’n flikker, om het zo maar eens te zeggen, want het bleek dat buiten m’n neus, de bovenkaak op een paar plaatsen was gebroken en dat een deel naar binnen was gedrukt. Thuis gekomen dorst ik voor het eerst in de spiegel te kijken. Een paar blauwe ogen en een blauw gekleurd gezicht konden toch nog terug glimlachen. Gelukkig is dat allemaal, na een snel volgende operatie, weer goed gekomen en zag het er na verloop van tijd weer redelijk uit.SlotbeschouwingHet gekke is, dat je als in zo’n wedstrijdtocht bezig bent dat je eigenlijk ten koste van alles verder wilt gaan. En toen ik daar dan, na die klap, op dat dek lag, dat er dan alléén maar door je heengaat, bijblijven, bijblijven, anders ga je overboord en dat bijblijven lukt dan ook nog. Voor mij was deze 200 myls dus eigenlijk al op de 1e dag voorbij. Maar gelukkig is er volgend jaar weer een 200 myls ‘SOLO’.

De 3e. 200 myls ‘SOLO’ 1998 door Jan Luyendijk

door Jan Luyendijk (Huizen, 11 oktober 1998)

N.T.P.november

>Even snel de afspraken nakomen, toch problemen, even bellen, nog wat lijftocht inkopen voor de reis, avondeten tot me nemen, ‘t vrouwtje gedag kussen, wat goede raad aannemen, zoals, onder andere, doe voorzichtig en … maak er wat van … dan als de gesmeerde bliksem, lopend, naar de boot. Buiten adem, nog navibrerend, door de laatste spurt en net nog voor 18:00 uur, kan ik op de dinsdagvond 29 september, in de oude haven van Huizen de touwtjes van de Tam Tam losgooien om met m’n maatjes, die al in ‘t kommetje, buiten de havens, op me liggen te wachten om naar Muiden te varen en ook ons te melden voor de 200 myls. Onderwijl we naar Muiden varen, denk ik aan de andere deelnemers, die van verre komend, al in Muiden in de Stichtingshaven zullen liggen of hun laatste lootjes aan het leggen zijn.

De ‘Tam Tam’ in de Oude Haven van Huizen

>Bijvoorbeeld Dick Geurts, woont in Zetten , z’n boot ligt in Herkingen aan ’t Grevelingenmeer. Zo’n lange reis en dan nog, als het een beetje tegen zit, 5 dagen in je uppie er tegen aan in de 200 myls ….. en hij heeft er nog plezier in ook, wat wel bleek uit z’n commentaar, een jaar geleden.
Verder nog zo’n uiterste, Frits Boer uit Bellingwolde, die z’n Finerre 24 in Oostmahorn heeft liggen. Hij moet 2 wantijen over. Als het meezit, een paar dagen heen varen, de 200 myls verzeilen en dan weer terug. Vooruitzichten, koud, rond de 10° celsius, regen, 5-6-7 Bf, dus eigenlijk gewoon pokkeweer. Op basis van ’t gewogen gemiddelde van afgelopen tijd zou de beste beslissing zijn om ……….maar ja, zo zitten de meeste zeilers niet in elkaar, die willen, ’t liefst, zoveel mogelijk, gewoon ‘knoeperen’.

Toch is het wel leuk om zo’n soort wedstrijd te organiseren. Iedereen wil weten, waar hij aan toe is. Je hebt dus met vrijwel alle deelnemers gesproken, met ze getelefoneerd of ge-e-maild.
Een ding is me wel duidelijk geworden, iedereen heeft echt er zin in.

Het mooiste waren m’n laatste 3 telefoongesprekken van gisterenavond met een paar deelnemers, die in de veronderstelling waren, dat de race i.p.v. woensdagochtend de 30e., op donderdagochtend de 01e zou beginnen. Die moesten dus even alles uit de kast halen om hun zaakjes een dag eerder voor elkaar te krijgen.

Zo mijmerend vaar ik met de andere jachten onder de Hollandse brug door …
Nou we zullen wel zien wie er in Muiden zijn.

in MuidenPiet Bakker en z’n ‘Balder’

Het noordwestenwindje van nu zou morgen Oost worden. We moteren dus maar verder. Piet Bakker met z’n Balder, onze Australier Rodney Clark, de Foetsie met Cees de Wit en de aangestelde start/opnameschipper Gerard Lenselink met de Allegro met z’n tijdelijke bemanning en ook mijn Tam Tam komen ongeveer gelijktijdig de Stichtingshaven binnenvaren. De jachten met de solovlag in de

achterstag liggen al rijen dik aan de langssteiger. Vrijwel iedereen is al binnen. Daar staat Cees Zeilstra van de Zeemuis, zo langzamerhand een e-mailvriendje ge- worden en Dick Geurts met z’n Idefix, Han Beijersbergen van de Ann Sophie. Ik meer de Tam Tam af aan de Exploision II, een X 99, het nieuwe schip van Jan de Ruiter. Aan de wal van de Koninklijke ligt de Explosion I, de Dynamic 37, het schip, waarmee Jan verleden jaar als eerste in de 200 myls finishte.

Om 05:30 uur ben ik uit de veren, een kwartiertje voordat die hatelijke wekkers van mij hun gebrul kunnen laten horen.
Er is toch nog heel wat voor te bereiden. Eerst douchen en scheren, 2 thermoskannen, koffie en een met heet water, eventueel voor de soep. Brood smeren, beleggen. Ontbijten met jus d’orange, warme pistoletjes met beenham, mijn dag kan niet meer stuk. Dan even de caps, logboeken en de fototoestellen klaarleggen en het palaver voorbereiden.

Het is toch wel een beetje spannend. Vandaag zal het moeten gaan gebeuren. Maandenlange voorbereidingen, o.a. achter m’n computer. Bedenken en aan- passen van een goedlopend en korrekt wedstrijdadministratie-reken-programma, speciaal voor de 200 myls, met z’n han- dicaps, puntenaftrek en banen (route- mijlen). Eventuele problemen proberen af te vangen. De routes, de DOS formu- lieren, het schrijven van een programma om de databasefiles, automatisch in en naar de HTML te pompen, zoals de deelne mers, status- en uitslagformulieren.

Met Marco, die de frames en opzet van de Internetsites gemaakt heeft de sites met Java en HTML aanpassen. Er ’n attractief verhaal, met ‘n beetje logica, om er een z.g. gelikte wedstrijd van te maken.Nu komt ’t er op aan, dat iedereen, ondanks het weer, er zin in heeft, in de wed- strijd als opzet en in ’t idee gelooft.

Nadat het unieke, mooie stukje Muiden, langs de Vecht, tussen ‘Ome Ko’ en de Stichtingshaven is afgelegd zien we al de eerste deelnemers met hun ‘1 wimpel’, de geadopteerde singlehanded vlag, op weg gaan naar de startlijn, bij de M 1.Ruud Kattenberg, krijgt van mij een lift naar het startschip de Allegro. De tweemaster ligt al majestueus voor anker ten westen van de M 1. De startlijn is ruim bemeten, zodat er hopelijk geen startproblemen kunnen ontstaan. Ruud is nog steeds enthousiast. Motorend en pratend manouvreer ik de Tam Tam naast de Allegro en Ruud springt soepel over om z’n verslaggeving en foto’s van de race op de Allegro voort te zetten. Door de organisatie van de 200 myls ook nog eens zelf in de hand te houden, het afzetten van Ruud op de Allegro , heb ik zelf nog niet echt de kans gehad me goed op de wedstrijd en de start voor te bereiden. Toch weet ik me na het 5 minutensein al in een vrij gunstige posite te manouvreren en zeil, vrijwel gelijk na het startsein, over de startlijn.Vrijwel de hele vloot lelt, gedreven door een Oostelijke 5 Bf met een noodgang richting Paard van Marken. De Ann Sophie en de Idefix nemen vrijwel meteen de leiding. Arno van Lottum met z’n Kolibri 560, Bauke Jager met de Mira, Arie Petrus met z’n Fighter, Rodney met z’n Southern Cros liggen in de beginfase vrijwel bij elkaar, zodat ze zich meteen voluit in de wedstrijd kunnen meten.

Om 12:50 uur gaat de Nek op het kiekkie met de passerende Nan en Jonker Frederik erop. Mooi plaatje voor m’n Internetsite. De koers wordt verlegd naar de OvD 3 bij Lelystad. Helaas niet bezeild. Het automaatje er maar op en 35° à 40° aan de wind instellen en knoeperen maar weer.Even is er tijd om o.a. Gerard Lenselink van het startschip met de GSM op te bellen om te vragen of de start en het bezoek van Ruud Kattenberg verder goed is verlopen.Ruud blijkt te zijn afgezet en is op weg naar z’n volgende artikel.

Enkhuizen

Eindelijk rust. Ik vond het wel genoeg, half zes op, voorbereiding palaver, dan ‘t palaver, aandacht, organisatie, start, wedstrijd. Even tijd voor een pilsje, wat droge kleren, en op m’n gemak ‘n hap eten. Oven en olielampje, warmte en rust!
De welbekende 1e. dagzeilmaaltijd, de bami van Thea, werd snel in de oven gezet. De notities van koersen en rondingstijden van de merktekens werden in ‘t net genoteerd. Een beetje schoonschip maken, want door het kruisrak naar de OvD waren er wel een paar zaken op de vloer van de kajuit terechtgekomen. Een behoorlijk potlood was er b.v. niet meer te vinden.
Inmiddels was het al donker geworden en zag ik buiten, dat de andere schippers ook orde op zaken probeerden te stellen
Dan de bami uit de oven, satehsaus erover, een beetje ketjap en sambal oelek, de eetstokjes pakken en de eerste boem, boem, boem op m’n schip waren alweer te horen. Na het uitnodigende …. Joeh, kom maar binnen, stak de kop van Jan Bijleveld door de kajuitingang.

Ik wenkte Jan naar binnen en gaf ‘m een pilsje, terwijl ik lekker kon doorsmakken. Jan vertelde, dat hij al een uur voor anker lag om te wachten voor ‘n helpende hand van een van de deelnemers bij het aanleggen in de sluis. In de haven op weg naar de walkant liep hij met z’n 2.30 meter diepgang 3 keer aan de grond.
Met z’n 58e. was Jan gestopt met werken en had eerst in Griekenland, voor een wereldreis te maken, een ander groot zeilschip gekocht, deze werd binnen een paar maanden al gestolen. Na veel ellende met de verzekering etc. kocht hij zijn Bontekoe, de First 43.5, in Nederland van een buurman in z’n haven. Met o.a. zijn zoon, af en toe wat trajecten met z’n vrouw, zeilde Jan via de Canarische eilanden naar het Caraïbisch gebied, daar bezeilde hij, in drie jaar, met z’n vrouw de talloze eilanden op en neer. Na die tijd hadden ze het wel gezien in de Caribic.
In het septembernummer van Zeilen, een reportage van Ruud Kattenberg, staan o.a. Jan en z’n zoon met een glaasje prik op de foto voor Cafe Sport op het eiland Faial in de Azoren. Voor veel zeilers een droom, althans voor mij, om dat eens een mee te maken. Een bladzijde verder in deze reportage bespeelt hij de trekharmonica, als de ultieme sailorman.

Ik spreek nog wat andere schippers en zie, dat zowat de helft van de 200 myls vloot deze nacht in Enkhuizen ligt.

Maar even onze Bob opbellen om te vragen of iedereen wel de positie en tijden had opgegeven. Ook ik had me voorgenomen om me kort en krachtig te melden, maar Bob is zo enthousiast over het feit, dat hij de centrale meldpost is, zodat ik in geuren en kleuren hoor, hoe de andere schippers het maken.
De enige dissonant, die zich nog niet had gemeld is Fokke v.d. Valk.

Martin Hulzebosch was zo gedesillusioneerd door de aanvaring in Muiden op z’n Victoire 822 en door de schade, die voor hem toch te veel zichtbaar bleef, lekkage, binnenbetimmering los, dat hij had besloten om de pijp aan Maarten te geven. Ik kon me er wel wat bij voorstellen.

Arno van Lottum met de Kolibri 560 had ook opgegeven. Hij schrijft later in z’n logboek. De Lotje is niet op koers te houden met 2 reven in het grootzeil en de kleine fok. Hij loopt niet boven de 2 knopen . Naar de OvD 3 duikt de boeg steeds onder de golven door. Het water komt overal naar binnen, via de gangboorden. Dat Arno wel wat golven gewend zou moeten zijn, bewijst z’n tocht op de Lucia, in de race van IJmuiden – Lissabon in Juli j.l. Hij vertelde, dat de golven hier en zelfs nog op het Markermeer, erger waren, dan tijdens die race. Arno waait dan maar terug naar Volendam om rustiger weer af te wachten. Verleden jaar uitgevallen met een gebroken roer en nu …… de golven.

Rob van Dam heeft zich nog niet in de wedstrijd gemeld en zal wel hebben opgegeven. Jan de Ruiter was de laatste deelnemer, die Bob heeft opgebeld met de mededeling, dat hij nog een mijl of vijf van de UK 16 was verwijderd. Hij zou de enige zijn , die op de eerste dag al tot Urk kwam.
Na Bob belde ik Marco, die bevestigde, dat alle gegevens waren doorgefaxt. Deze stonden al keurig op de Internetsite.

Nog even aan de wal voor een praatje, maar iedereen is te kooi. Voor het havenkantoor ligt inmiddels ook de Drifter van Fokke. Ik keer terug naar de Tam Tam en na een glaasje whiskey en nog wat schrijfwerk ga ik om 00:30 uur te kooi.

Om 05:10 uur, weer ruimschoots voor de wekker gaat, spring ik m’n kooi uit en kijk meteen naar buiten. Ik zie al een rood toplicht voortgang maken richting IJsselmeer. Aan de halen van ’t licht is te zien, dat het toch al flink moet waaien. Later kom ik erachter, dat de vroege vogel, vast en zeker, de Ann Sophie van Han Beijersbergen moet zijn geweest.Na de de ontbijtceremonie, koffie en heet water klaarmaken, beluisteren van het weerbericht, overdenkenken of route 3 nog haalbaar is, even de hydrografische kaarten bekijken. Allemaal zaken, die toch hun tijd kosten.De Zeemuis en de Foetsie vertrekken, terwijl ik nog een 2e. rif in het grootzeil aan het trekken ben.’t Waait nu al een stevige 6 Bf. De wind zal vandaag in het noordelijk kustgebied tot en met ’n 7 Bf. aanlopen. In de komende dagen zal de wind meer naar het Noordoosten gaan, dus route 3 met de visa versa Den Helder – IJmuiden, vergeet ik maar. Het is nu nog stervenskoud, rond de 5° celsius. Als ik de havenlichten van de Compagnieshaven op een lijn heb, zowel bak- en stuurboord, wordt 06:35 uur genoteerd. Een groot donkere gat kijkt me aan. Gelukkig is het droog, geen al te best zicht.

Ineens zie ik de Foetsie terugkomen en vraag me af waarom. Er wordt even bijgedraaid. Hij roept me toe,dat ’t nu voor hem te donker is, dat ie nog een uurtje voor anker gaat, totdat het wat lichter wordt. Ik hijs de zeilen en zet koers, om wat ruimte voor de tonnen en m’n positie beter te kunnen inschatten, naar de het licht van de KG 2.

Als de duisternis verdwijnt, wordt koers richting Den Oever gezet. De Tam Tam en ik zijn weer alleen op de wereld.
Net iets harder lopend, dan de golven, met een bakstag- Oostenwind, knalt de Tam Tam in de brekers af en toe over de 10 knopen heen. De boot giert af en toe wel een beetje, doordat de automaat, die ‘t stuurwerk heeft overgenomen, niet helemaal kan inschatten, waar de golven vandaan komen, maar het is wel weer puur genieten.

Eigenlijk zou ‘t 2e. rif …… Neen, laat er maar in, anders moet ik echt op het handje gaan sturen. Nu kan ik me lekker met de zeiltjes bezighouden, af en toe naar onderen gaan voor een bakkie koffie, de marifoon uitluisteren en behoorlijk op de kaart kijken. In het grouwe kijk ik om me heen en zie af en toe, vaag, een zeiltje.

10,64 knopen ! Het absolute record tot nu toe.
Als ik, terug op de wal in Muiden, van dit record aan Ruud Kattenberg vertel, vraagt hij mij of ik nog garantie op dat log heb.

Een mijl of vier voor de WV 14 blijkt, dat m’n drift en deviatie verkeerd is ingeschat. Het nieuwe kompas heeft een veel kleinere afwijking, dan m’n oude. De koers moet minstens met ruim 10° naar stuurboord worden verlegd. De gegevens van de GPS worden veel te weinig gebruikt. Slordig, want al loopt m’n bootje als een tierelier, in zo’n rak als dit, tijd verliezen door de afstand te overzeilen, is doodzonde en vooral niet nodig.

Om 09:13 uur wordt de WV 14 gerond en m’n koers verlegd naar het zuiden, richting de UK 16. Harmen Veenstra met z’n Friendship 28, naar alle waarschijn- lijkheid komend vanuit Den Oever, ligt ongeveer ’n mijl of 2 voor me.Het wordt een kruisrak en bereken, dat er ongeveer een 7 myl extra moet worden gezeild. Dit is dus met een aan de windse koers met een aangetrokken wind van ruim 6 à 7 Bf. met dito golven, ongeveer vijf en een half tot zes uur naar het volgende merkteken, de UK.De grouwheid, de kou en de regen nemen toe. De wind giert. Met deze koers ben ik maar wat blij, dat ik toch m’n sprayhood heb gemonteerd.

De Scheerling en de Lupa Maris hebben na mij de Wieringer Vlaak 14 gerond en lopen me voorbij, op net herkenbare afstand.
In de verte komt de Zilveren Maan van Rob Bijnsdorp me tegemoet. Maar even m’n koers verleggen, want ik heb ‘m nog niet begroet als deelnemer van de 200 myls. Het blijkt, dat Rob ook zijn koers heeft bijgesteld. Onder vol tuig, een lichte helling makend, stuift de Zilveren Maan majestues de Tam Tam voorbij. Demonstratief staat Rob aan loefzij met z’n camera in aanslag voor weer een mooie foto. Al fotograferend, wuivend, duim omhoog is dit tafreel in een oogwenk weer voorbij. Volgens mij herkende Rob mij niet, wel als deelnemer, maar niet als Jan Luyendijk. Prima zo.

Inmiddels zie ik de Foetsie op me inlopen. Het voordeel van m’n voordewindse rak is alweer teniet gedaan.
Als Cees onder me doorvaart zie ik z’n gemene grijns. Hij kijkt me zo aan, van die smiecht heb ik tenminste weer te pakken. Die ziet me nooit meer terug.
Toch blijft ie m’n vriend, want met z’n 64 jaar, vindt ik het toch wel een prestatie wat hij aan ‘t doen is met z’n Scampi 30. Ondanks dat Cees de Wit gelouterd is met vele overwinningen in vele zeilraces, o.a. in diverse Flevoraces, Nachten van Spakenburg, 24 uurs en 18 uurs, onderlinge wedstrijden, vertelt hij aan iedereen, dat er voor hem op dit moment 2 evenementen zijn in het jaar, waar hij naar toe leeft. De vierdaagse van Nijmegen, voor de tichtste keer en de 200 myls ‘SOLO’, nu voor de derde keer.
Na ruim een half uurtje is de Foetsi in ‘t grauwe pokkenweer verdwenen.

Nog een schip loopt op me in, nou dat gaat lekker zo, ik voel me net een klaar over, straks maar overstag naar de Friesche kust, dan ben ik die oplopers tenminste kwijt
Hans Hofstede met de Dundazi, de Victoire 1044, loopt over me heen of ik er niet ben. Z’n prachtig staande, smal tot de top gesneden voorzeil valt me op. Dat is ‘t. De vaart aan de wind, vooral met een zessie, zeven wordt bepaald door de eerste 15 à 20 cm. van het doek, de rest er achter remt maar af.
De duim van Hans gaat naar beneden en door de GSM hoor ik, dat hij gisteren onder de dijk Lelystad – Enkhuizen ruim anderhalf uur heeft vastgezeten op het Enkhuizerzand. Vandaar die reddingsboot gisterenmiddag, die het Krabbersgat uitstoof. Hans had een vastgelopen Duitser, die hem om hulp vroeg, losgetrokken. Eindelijk lukte hem dat na veel vijven en zessen. Op zijn beurt kwam Hans echter weer vast te zitten. De mof hield het voor gezien.
Hans was nog geemotionneerd, aan z’n toon te horen. Het ging nu in ieder geval weer lekker en hij genoot er van.

Een tijd lang zag ik geen herkenbare jachten. Het regende nog af en toe. De windmeter blijf steeds tussen de 5,5 en 6,5 Bf, hangen. Het gehusseklus van de boot was niet echt prettig, de soep was al omgelazerd. De kaarten en het logboek lagen op de kajuitvloer, alsmede m’n brood, de boter en een deel van het bestek. M.a.w. , een grote troep in het schip.

Ineens, na ongeveer 17 myl, ligt de Idefix van Dik Geurts over bakboord. Ik moest, als de gesmeerde bliksem, snel ruimte geven.
De wind kromp iets meer naar het oostnoordoosten. De windmeter bereikte af en toe de 7 Bf.
In de verte zie ik de Idefix de UK 16 ronden. Tot m’n grote verbazing merk ik de wit, blauw gestreepte spinaker van Dik op.
Heeft hij geen windmeter aan boord of zou zijn wind anders waaien, dan de mijne. Hij zeilt wel ruimwinds, maar toch wel een beetje ….. kamikaze. Plat ging ie, rechtte zich weer en ging opnieuw plat. Even later stond de spi prachtig bol. De X 102 zag je niet meer, alleen de schuimende streep met de spinaker ervoor.

Martin Drienhuizen belt me op om te vragen hoe het gaat en of er nog calimiteiten zijn te verwachten. Even begrijp ik deze vraag niet, zo gecontreerd ben ik aan het zeilen. Ja, calimiteiten, als ik dat zou weten en ik wil het niet weten ook, alleen ‘ns een keer lekker zeilen. Ik bel ook meteen maar even de startschipper op. Gerard van de Allegro gaat het goed en wacht rustig af hoe de finishpassages, vanaf morgen op ‘m afkomen.

De telefoon gaat weer is een keer. Nu is ‘t Marco. Pa, ik heb een zo’n raar telefoontje gehad. Ik weet niet wat ik er mee aan moet. Gaat alles goed met je ?
Na ‘t met goed bevestigende antwoord, is m’n vraag natuurlijk :”Wat voor een telefoontje ?”
Na een beetje heen en weer gepraat begrijp ik het nog niet helemaal, dus zo ernstig zal het allemaal niet zijn.

Om 15:15 uur, eindelijk de UK 16. In de verte zie ik de Jonker Leeuwerik, afnokkend, richting Lelystad varen. Harmen met z’n 67 jaar, de oudste deelnemer, hield ’t voor gezien wegens stuurautomaatproblemen. De dit jaar gekochte Autohelm 2000, had ie me voor de start verteld, werkte niet naar behoren. Toch al een hele prestatie om met die leeftijd, aan zo’n 200 myls te beginnen. Ik voel me nu al, met m’n pas 57 jaar, aan het einde van m’n krachten komen. Hoeveel kerels van 67 jaar doen Harmen Veenstra ’t 1e. stuk al na.Rust, ruimwinds op weg naar de VZ 1/LC 6. Ik laat m’n dubbele rif er lekker in zitten. Ik vind ’t prima zo. Van mij mag iedereen boven mij eindigen. Ik heb ’t wel gezien. Zo drijf ik door tot een mijl voor de VZ 1. Weer verkeerde drift en koers. Ik moet een boel afvallen, dus weer de mijltjes en tijd cadeau geven. Het is niet anders. Ik rol daarom mijn genua maar naar binnen en zeil verder rustig op het grootzeil naar en vrijwel in de Marina van Stavoren. Om 18:05 meer ik af. Ik ben ’t zat !

Stavoren Ik zie geen deelnemers van onze wedstrijd in de Marina liggen. Wel zeilt vlak na mij de Zilveren Maan richting de Buitenhaven van Stavoren. Even later zie ik nog meer toplichten voorbijvaren. Ik hou me rustig en vind het prima zo.Oventje aan, wegens gebrek aan de kachel, wat droge kleding. Kijken wat de pot schaft. De door mij, even snel voor de wedstrijd, ingekochte kant en klaar maaltijden blijken over de datum te zijn. De gebakken eieren met veel spek met een Grieks toetje van Mona smaken overheerlijk.Nadat ik wat ben bijgekomen is het weer tijd om me kort te melden bij Bob. Maar het is weer ‘Bobby’s babble’ Er is genoeg te melden en hij vindt, en dat is eigenlijk wel zo, dat ik het een en ander wel moet weten.Hij vertelt, dat Arie Petrus zijn kaak en neus had gebroken. De babystag van Arie stond verkeerd gespannen, zodat hij besloot de terminals wat te verdraaien. Zonder lifeline en reddingsvest aan ging Arie op z’n Fighter, de Egythene 24 naar voren. Hij zette zich neer bij de babystag. Tegelijkertijd zette een golf de boot opzij en gijpte. Hij viel achterover en de giek sloeg tegen z’n gezicht. Toevalligerwijs ………, nog een geluk bij een ongeluk, ………. kwam hij in de kuip terecht.

Rodney Clark en Bauke Jager voeren vlak achter de Fighter aan en hoorde de klap en het luide geschreeuw. Ze probeerden Arie te helpen, die toen versuft in de kuip lag. Wat bijgekomen wilde Arie toch doorgaan met de wedstrijd en in ieder geval proberen tot Den Oever te komen. Rodney en Bouke keken naar het gezicht. Het zag er niet uit. Ze raadden Arie aan om terug en naar een dokter te gaan. Hij voelde geen pijn meer (door de kou) en kon ….gemakkelijk….op eigen kracht thuis komen en zo gebeurde het ook. Later bleek, dat de neus en de kaak op 4 plaatsen was gebroken.
Om als organisator een beetje radeloos van te worden.
Hij had door de reddingsbrigade opgehaald moeten worden en naar huis of anders begeleid moeten worden. Ik vroeg me af hoe dat draaiboek bij andere wedstrijdorganisaties in elkaar steekt en hoe je ‘t echt allemaal zou kunnen regelen.
Bob had Arie al aan de lijn gehad. Hij verteld : “Arie had praatjes voor tien, ondanks de pijn, die hij toch zou moeten hebben.”

Danker Daamen en Ad Beringen waren vandaag in Den Oever gebleven. Ad bleef wegens rugklachten maar een dagje in dat oord van vertier en plezier en Danker Daamen kon vanwege z’n met een paar pk’s gevulde buitenboordmotortje van z’n trimaran, vanwege de harde wind, niet van lager wal vandaan komen.
Jurrien Gunnink heeft opgegeven wegens verstagingsproblemen.
Henk Katgert wegens een onbestemd gevoel van samen uit en samen thuis met Martin Hulzebosch. Voor de wedstrijd vertelde Henk me al, dat hij problemen met z’n oren had, maar dat hij voor Martin toch had doorgezet om in de eerste instantie mee te doen, dus dat zal ook zeker hebben meegespeeld.
Jan Bijleveld is ook gestopt wegens stuurautomaatproblemen, net zoals Harmen Veenstra.
Diverse andere deelnemers, die zich meldden bij Bob, hadden door de harde wind, vermoeidheid en kou met de gedachten gespeeld om op te geven.
Er zijn nu nog 19 schippers in de race. Als ‘t tempo afvallers zo doorgaat, betekent ‘t, dat er 2 of 3 deelnemers zullen finishen.
Dat schiet lekker op. In ieder geval, is het te hopen, genoeg voor de 1e., 2e. en 3e. prijs.

Bob wordt verder bedankt voor z’n enthousiaste inzet.

Door de marifoon hoor ik Cees Zeilstra en Hans Hofstee. Ze besluiten te overnachten in Medemblik. Piet Bakker heeft het ook gehoord en meldt zich in het gesprek. Hij vertelt, dat hij in de haven in Stavoren ligt, waarop Cees zegt :”Kom toch gezellig even naar Medemblik, even een bakkie halen.” Ze lachen wat en even later gaat bij mij de GSM weer over. Piet Bakker heeft van Bob gehoord, dat ook ik in Stavoren lig. De Balder is afgemeerd in de oude haven, vlak tegenover het vrouwtje van Stavoren. Rob Bijnsdorp en Philip Heil van de Polkados liggen er ook. Piet heeft tevergeefs naar me gezocht. Hij is z’n logboek kwijt, vraagt of ik er nog een heb en waar we elkaar dan kunnen ontmoeten.

We spreken af, dat hij bij het ‘Vrouwtje van Stavoren’ zal wachten. Ik heb nog een logboek over en pak de GSM mee, je kunt niet weten, en ga op weg naar het vrouwtje.
Het is koud, maar droog. Ondanks de beschutting van de haven giert de wind af en toe nog behoorlijk. De valletjes hoor je overal ratelen en tikken. Onderweg, denk ik, dat ik ben verdwaald, wordt een paar keer door andere deelnemers, en door Thea, Bob en Marco gebeld. Dit gaat niet zo, midden op straat, al lopend, de telefoon te beantwoorden en de zaken te regelen, dus besluit ik maar om terug te keren naar de Marina. Ik wil me afmelden bij Piet, die beantwoord de oproepen niet, want die staat natuurlijk nog bij ‘t vrouwtje te wachten.
In de Marina zie ik dat Paul Schrier met z’n Fellowship 33, de Ellship, naast me afmeert. Het wordt toch nog gezellig. We drinken samen een pilsje en ik hou ‘t voor gezien.
Om 23.50 uur ga ik te kooi.

Om half zes, hoor ik voor de eerste keer echt, dat er een wekker aan boord is.
Het is droog, ongeveer 4° celsius, ‘t windje is rond de 5 à 6 Bf. Oostelijk met goed zicht. Wel bewolkt, maar niet zo grauw als de afgelopen dagen. Als ik vertrek ligt de Ellship van Paul nog in diepe rust.

Het wordt licht en om 07:05 loopt de Tam Tam op de motor door de havenlichten van de Marina. Een minuut later staan de zeilen bij. Achter me zie ik de Polkados, de Mira van Bauke Jager en de Zilveren Maan uit de oude havenmond van Stavoren lopen. Heerlijk dat oppertje van de Friesche kust. Hoog aan de wind richting Hindeloopen. Toch moet ik weer een slag maken voor het ronden van de H 2.
Op weg naar Medemblik met een bakstagwindje, zie ik in de verte meer zeilschepen dezelfde koers varen.
De Colin Archer van Rob Bijnsdorp is de enige, die me met vol tuig voorbij loopt.

‘t Voordeel van ‘t oppertje verdwijnt en de gaten, die achter de Tam Tam vallen, laten zien dat het nog met 5,5 tot 6,5 Bf. nog steeds stevig waait. Met de brekers mee surfend loopt ‘t log af en toe over de 9 knopen heen met nog steeds 2 reven in ‘t grootzeil en een stukje teruggedraaide genua. Het gaat magnefiek, tussen de wolken verschijnt af en toe een stukje blauw. Zelfs de eerste zonnestralen komen te voorschijn.
De kleine sterntjes, ik had ze de vorige dagen niet opgemerkt, hebben er ook weer zin in. Het wordt ondanks de kou weer plezierig op ‘t water. Dit wordt een lange, prachtige zeildag, ik voel ‘t.

Een myl of 3, bij de Kreil 7, voor de aanloop naar de gele staak V 15, denk ik nog aan die tijd, dat we bij wsv. Gooierhaven met de 18 uurs, als laatste merkteken, ook een gele staak, de V1 moesten ronden. Voordat je er bijna boven op knalde, was dat door vele deelnemers vervloekte ding vrijwel nooit te vinden, totdat we de juiste techniek hadden gevonden. Buiten het bestek, koers en log zeilden we zig- zaggend. Gewoon zigzaggen en goed kijken, maar ja, we hadden toen nog geen AP of GPS. Dus nu maar ’t koersje berekenen, afstand bepalen en zigzaggend op het waypoint af. Nu lette ik dus wel goed op en kon eigenlijk de staak doormidden zeilen.Proberen om een mooi fotootje te nemen voor de homepage van de 200 myls Internetsite, en ronden maar, op weg met een knik in de schoot naar de Sport B bij Breezanddijk.

Voor me zie ik nog steeds de Colin Archer en nog een zeiltje verschijnen. Achter me of in ieder geval zuiderlijker van me zie ik Philip Heil, Paul Schrier en Henk van Breda richting de V 15 zeilend in de zon.
De schittering van het ruige IJsselmeer met z’n wolkenparijen is overweldigend. Dit is toch prachtig, hier hoef je niet de zee voor op.
Route 1 is met dit type weer een weldaad. De wolkenluchten wisselen elkaar snel af, donker, licht, zilver, goud omrand, blauw, heuse zonnestralen.

Voordat ik het besef, zitten er na de V15 alweer 10 mijl op. De zilveren Maan rondt om 12:21 uur de Sport B, terwijl het andere witte zeiltje onderhand bij Breezanddijk loopt, veel te hoog.
Ik heb het vermoeden, dat het een smokkelaar is, die niet herkend wil worden, ook dat wil ik nu niet weten. Onderwijl val ik te vroeg af en moet voor de Sport toch weer een klappie maken om ‘m op de foto te krijgen. Toch wel weer slordig. Nooit heb ik in een wedstrijd zoveel extra, met onnodige klappen, mijltjes moeten maken. Niet geconcentreerd genoeg of ben ik ‘t verleerd. De volgende keer maar zonder fototoestellen ? Voor mij in ieder geval eenvoudiger.

Om 12:40 uur is ‘t klussie weer geklaard en kan ik m’n winst gaan pakken op weg met een bakstagwind naar Enkhuizen via de KG 2. Riffen er uit en knallen maar. Eigenlijk zou ik m’n genaker moeten zetten, want de wind zit nu regelmatig onder de 6 Bf., maar ik voel m’n lijf al aan alle kanten protesteren.
Ten oosten zie ik de Nan van Herman Tieman achter me verdwijnen. Het blijft genieten en zie geen deelnemers meer.

De GSM laat zich weer horen. Ed Megens van de Lupa Maris. “Jan, ik heb meer dan een uur naar de V 15 gezocht, maar ik kon ‘m niet vinden.” “Nou, Ed, blijven zoeken dan.” “Ja, maar Jan, ik ben alweer op het Markermeer, maar het zit me zo dwars, dat ik jou maar even bel. Jan, ben ik nou gediskwalificeerd.” “Nou Ed, zo ernstig zal het toch allemaal niet zijn. We bekijken het wel, als we in Muiden zijn. Dag Ed.”

Vlak bij Enkhuizen, zie ik een bruine vloot hun wedstrijd beeindigen. Het leuke is, dat de Bolkoppenrace ook met m’n zeilwedstrijdadministratiecomputerprogramma wordt berekend.

Via de KG 2 zeil ik voor de wind het Krabbersgat in. Een platbodem voor me geeft me vragend teken of ie voorlangs kan gaan om z’n zeil te strijken. De Tam Tam valt, nog steeds onder vol zeil, voorzichtig, om een klapgijp te voorkomen wat af. De platbodem met een heel platbodemvolk aan boord strijkt de zeilen, zet voluit de motor aan en zet koers naar de haven, de Tam Tam, nog steeds zeilend, opsluitend.
Ik riep hun toe, dat ik ook in een wedstrijd lag en gaf hun een teken, dat ze wat gas moesten minderen, zodat ze achter me langs konden gaan. In plaats daarvan gaf het platbodemvolk nog meer gas bij en sloot me totaal in
De Tam Tam moest tussen wal en schip, binnen ‘n meter of 15, ‘n stormrondje maken, met een dubbele klapgijp. Gevolg een kapotte overloopstopper. Ze voeren lachend door. Ik bedankte de heren op de mij bekende, welluidende manier, zoals dat tussen schippers gewoonlijk is bij dat soort akkevietjes. Je spreekt de taal van de steigers of niet.

De motor aan. De zeilen worden gestreken. Tijden noteren.
Diverse zeilschepen met volle bemanning hebben de grootste moeite om aan te leggen aan de wachtsteiger van de sluis. Schreeuwende schippers, trekkende bemanningsleden, andersom draaiende jachten, allemaal oefeningen waarschijnlijk.
In één poging, met één lijntje, met de Tam Tam in z’n volle achteruit, meer ik af aan de wachtsteiger.

Om 15:30 uur worden de zeilen weer gehezen met nog maar 1 rif in ‘t grootzeil.
Het is een lust om in ‘t oppertje van de dijk richting OvD 3 te zeilen. Een klein knikje in de schoot, vlak water en gaan maar weer. Het windje komt nu af en toe onder de 5 Bf., maar is wel wat warriger geworden en schommelt tussen de 75°en 100°.

Om exact 18:00 uur bel ik Bob, dat ik in Lelystad mijn resterende rusttijd, 2:05 uur, zal verankeren.
Het eventuele nieuws van de andere deelnemers hoor ik morgen dan wel. M’n finishtijd in Muiden zal vannacht tussen de 03:00 en 04:00 uur te verwachten zijn.
Bob, Marco en Thea gaan vanavond naar ‘t groots opgezette bruiloftsfeest van neef Bas Boog met z’n Leore.
Bob neemt z’n GSM en meldingslijst lijst mee. Marco zal vannacht nog, bij thuiskomst, de internetbezoekers weer verblijden met de bijgewerkte sites.

De passage van de OvD 3 gaat het zo voortreffelijk, dat ik maar besluit m’n resterende rust/ankertijd in de Gouwzee bij Volendam te nemen. Het is donker en de GZ 2 is moeilijker te vinden tegen de verlichte kust aan, dan ik dacht. Eigenlijk weer niet goed opgelet. Eindelijk na wat klapgijpen en het bekende zigzaggen wordt ie gerond.
In plaats van ‘t anker, laat ik m’n besluit vallen om in de Gouwzee te rusten..
Kanaal 13 van de marifoon laat weten, waar diverse 200 mylers zich bevinden. Het bekende Zilveren Maan voor de Polkados klinkt weer. Cees de Wit vraagt iemand z’n positie aan Bob te melden. Cees Zeilstra beantwoordt Cees de Wit, als ik dan ook wat zeg, dan hoor ik :” Hé , dat is de baas, hou je rustig boys.”

De maan verschijnt, door de nog steeds jagende wolken. De Nek is van verre, door het groene licht en de donkere achtergrond, goed te herkennen.

De reddingsdienst van Marken blijkt vuurpijlen te hebben gezien. Door de marifoon hoor ik de vragen en antwoorden.

Ik keek achterom en zag ook een vuurpijl. Deze werd gepeild en kwam duidelijk uit de richting van Durgerdam, Uitdam. De hoogte van de paraplue kwam vrijwel niet boven het flitsend licht van de wolkenkrabber van Amsterdam uit.

Als dat een deelnemer van ons was, dan moest ie wel een heel eind van zijn te verzeilen baan zijn afgeraakt. Ik haalde weer opgelucht adem. Een paar minuten later kwam er een rood en groen licht met grote snelheid m’n richting uit.
De reddingsboot praaide me, ik stak m’n duim omhoog, wenkte ze en vertelde hun, wat ik had gezien.
“Dus toch ……” was het antwoord en verdwenen weer even snel als zij waren gekomen in de duisternis.
Op de marifoon hoorde ik niets meer, dan alleen voor de zoveelste keer: “Zilveren Maan voor de Polkados.”

De GSM weer: “Jan, met Albert. Ik ga anker op Jan.” “Oh, Albert. Ik ben blij, dat je dat aan mij meldt” “Jan, ik word net gebeld, dat m’n schoonmoeder in Dronten in de terminale fase zit. Ik ga met de motor met geswinde spoed naar Muiden. Daar word ik over een uur opgehaald door Jeaqueline.” “Albert, sterkte”.

Vlak voor de Nek draaide ik om 21:55 uur m’n steven. Op m’n fototoestel zaten nog 2 opnames, die ik wilde bewaren voor opnames in Muiden van het start-finishschip met Gerard Lenselink erop, dus dan maar geen Nek op de foto.

Het besluit stond bij mij nu vast, via de BVK en PH boei naar Muiden. Niet ankeren, geen rusttijd meer, dan maar strafpunten. Morgen is er nog genoeg te doen en ik voel, dat ik zo langzamerhand aan het eind van m’n latijn ben.
Om 2:05 uur te ankeren, betekent dat je met klaarmaken, plekkie zoeken, snelheid minderen, zeilen strijken enz., er minstens een paar uur verloren gaan. Neen gewoon effen doorbijten.

De wind is aan het afnemen en komt heel af en toe nog aan de 5 Bf.. ‘t Rif gooi ik eruit, de snelheid verminderd niet. Zoals eigenlijk de hele dag door blijft ‘t, ondanks de vermoeidheid, genieten. De zuidelijke halve maan wordt af en toe, gehinderd door de wolken. Het is nu echt prachtig. Ik zeil op een door ‘t maanlicht, weerkaatsende, verlichte laan, omflourst door de duisternis van de nacht. Af en toe zie ik ‘t toplicht van een waarschijnlijke deelnemer achter me.

In de vaargeul, Amsterdam-Lelystad is het een aan- en afkomen van rode, groene en witte lichten, vanuit beide richtingen. De BVK moet echter toch worden gerond. Met een beetje kamikaze gevoel, loef ik om 23:35 uur wat op richting het Blocq, dwars door ‘t scheepsverkeer heen om me wat ten oosten van de vaargeul verder te concentreren op de PH boei.

De Tam Tam loopt nog als een tierelier en voluit in het oppertje koers vlaklangs de PH en Pampushaven. Op weg naar de onverlichte M 1. Voor dit merkteken is het wel lekker een GPS te hebben, want je vergist je al snel in de hoek van de aanloop, vooral ‘s-nachts, naar de havenlichten van Muiden.

De M 1, 00:46 uur. Het log staat nu op 227 myl. De dol-enthousiaste Ed Megens schrijft in z’n logboek :”Eindelijk, FINISH. Schijnwerpers, luidspeakers, ’n joelende menigte, pers.
Neen, niets van dit alles. Alleen een tevreden gevoel van ‘volbracht’. En,…….. volgend jaar, ’n revanche, dan gaan we er echt tegen aan !
Zo voel ik het eigenlijk niet, ik voel eigenlijk helemaal niets meer. Ja, gesloopt en koud. M’n motoriek is schokkend. In de Stichtingshaven meer ik weer af aan de Explosion II van Jan de Ruiter. Ik struikel over alles en voor m’n idee, over elk obstakel, dat hoger is dan een cm.

Han Beijersbergen begroet me, ziet me modderen en komt me helpen. Hij nodigt me uit voor een borrel en zegt ie :”‘t is warm bij me in de kajuit.” Ik weet niet hoe snel ik de troep, de troep latend, aan boord van de Ann Sophie moet komen om de daar warmte van de kajuit op te zoeken. Dick Geurts, ook net binnengelopen zit al aan z’n pilsje. Han denkt, dat ie de wedstrijd wel heeft gewonnen. Hij blijft daar toch wel een beetje over door zeuren,, voorbij gaand aan het feit, dat ook de andere solisten een prestatie hebben geleverd en nog aan het leveren zijn. Binnen ‘t uur lopen ook Hans Hofstee, Cees Zeilstra en Rob Bijnsdorp binnen. Om 02:00 uur ga ik te kooi.

Start-, opnameschipper Gerard Lenselink van de Allegro neemt de logboeken in ontvangst van Henk Van Breda van de Batavus en Cees Zeilstra van de Zeemuis

Muiderslot vanuit de Stichtingshaven

Om 06:00 uur weer de reveille, douchen, potten koffie, een beetje de troep opruimen.
Het is zwaar bewolkt, alles ziet er als gewoonlijk dit jaar weer grauw uit en ‘t miezert, de Zuidelijke wind zal hoogstens nog een drietje, viertje zijn.
Terwijl de Stichtingshaven nog in diepe rust ligt, loopt eerst Ed Megens, die meteen de kooi induikt en daarna Cees de Wit met z’n Foetsie binnen. De sporen van de tocht zijn duidelijk op z’n gezicht af te lezen. Hij is zijknat en koud. Ik bied hem de helpende hand en nodig ‘m uit om samen te ontbijten. Bij het woord warme pistoletjes uit de oven, komt er ineens weer ‘n gelaatsuitdrukking op Cees z’n gezicht.

Zolangzamerhand is het weer elkaars rauwe handen schudden, interesse, weer handjes schudden, bespreking op de Allegro met de start/opname schipper Gerard, verhalen aanhoren, en natuurlijk vertellen, Bob en Marco aan de lijn, die de laatste meldingen doorgeven op de sites, binnenlopende schippers opvangen. Gezellig druk, moegestreden, tevreden schippers.

Ruud Kattenberg en Laurens van Zijp, komen hun laatste plaatjes en verhalen van en over de 200 myls kompleteren en schijnen Rob Bijnsdorp te willen ronselen om met hun uit te varen om de resterende schippers op te vangen.
Ruud vertelt, dat hij met mij en de redacteuren van het blad ‘Zeilen’ later de wedstrijd wil evalueren om te kijken, wat ‘Zeilen’ als toegevoegde waarde voor de 200 myls of andersom zou kunnen betekenen. Ik ben er enthousiast over. Even later varen ze uit op weg naar de laatsten van de 200 myls.

Bouke Jager ligt buiten te wachten op een lift van een ander schip. Z’n akku is volledig leeg. Dik Geurts stelt zich beschikbaar en haalt Bouke en de Mira op.

De dag verstrijkt, de resterende schippers finishen op één na, dus moeten we weer wachten op Fokke v.d. Valk, net zo als verleden jaar. Toen was ie werkelijk na de wedstrijd nog een hele tijd zoek met alle gevolgen van dien. Politie, opsporing, enz. De wedstrijd echter is afgelopen, als de laatste schipper is gefinnisht. Maar Fokke neemt z’n tijd met de gedachte van ik zeil en dan zal ik blijven zeilen ook, en wel tot het laatste ogenblik.

Rob Bijnsdorp, komt nog even met z’n blocnote langs.
Vanavond nog, zal ik thuis op de computer, maar de gegevens, tijden van de logboeken uitzoeken en een ‘pro forma’ wedstrijdberekeningen maken en naar Rob z’n huis in Hilversum brengen. Dan kan die de kop en de staart aan z’n verhaal over de 200 myls maken.

De meeste deelnemers hebben weer koers gezet naar hun thuishaven., Degene, die zijn blijven liggen o.a. Cees Zeilstra, Ed Megens en z’n Clarissa, Jaap Verkerk, Herman Tieman, Gerard Lenselink met z’n vrouw en ik, brengen de avond door bij ‘Ome Ko’ met een aansluitend etentje bij Graaf Floris. Eigenlijk een dag om nooit te vergeten.
Om 00:10 uur ga ik te kooi.

06:00 uur. Het is droog. Er staat hooguit een drietje. Het is nog rustig in de haven.
Met een pot dampende koffie kunnen de zaken eindelijk is op een rijtje worden gezet. Gisteren was daar door alle drukte totaal geen tijd voor.
Om 10:30 uur finisht eindelijk Fokke. Hij geeft om 11:30 uur z’n logboek en camera af aan de opname-schipper.
Om 11:35 uur worden alle camera’s en logboeken op aantal en naam gecontroleerd aan mij overgedragen. 10 minuten later vaar ik Muiden uit.

De 200 myls ‘SOLO’ zit erop.

Anders gezegd, kijkend naar de logboeken en camera’s, denkend aan de uitslagberekeningen, de avond van de prijsuitreiking, die nog moet worden voorbereid, al ‘t werk, wat er in m’n uppie nog verricht moet worden.

“Mijn wedstrijd gaat pas nu …. echt beginnen !”

De 200 myls op 14/10/’98 te gast bij wsv AVOH te Huizen. Teruggave van de logboeken, nega- tieven/printplaatjes en prijsuitreiking van oa de wisselprijs en herinneringsplaatjes

De winnaars van de 3e., 1e. en 2e. prijs. Albert Broshuis, Han Beijersbergen en Hans Hofstee. Voor de 2e maal won Han Beijersbergen de eerste prijs en de 200 myls wisseltrophee.

De 3e. 200 myls ‘SOLO’ 1998 door Cees Zeilstra

door Cees Zeilstra : editie mei 1999, de Drietand (Nederlandsche Vereeniging van Kustzeilers)

De 200 myl’s solo wedstrijd/tocht 1998.

Zoals enkele van u misschien nog weet te herinneren heb ik in het najaar van 1997 een stukje geschreven voor de Drietand over de perikelen rond de tweede 200 myl’s solo wedstrijd op het IJsselmeer/Noordzee. Deze wedstrijd werd toen op de derde dag afgeblazen omdat één van de deelnemers op noodlottige wijze het leven verloor.
Een jaar later hebben de deelnemers een prachtige wedstrijd c.q. tocht gevaren waarvan ik graag verslag wil doen om andere Kustzeilers een goed beeld te geven van deze 200myl’s en hopelijk ook enthousiast te krijgen om deel te nemen aan dit evenement.

> In 1998 werd deze wedstrijd voor de derde keer gevaren en deden er vier solo Kustzeilers mee. Ad Beringen met de Skua, Jaap Verkerk met Stella Filante, Albert Broshuis met Scheerling en ondergetekende met de Zeemuis. De wedstrijd begon op woensdag 30 september’98 om 10.00 en de laatste finish mogelijkheid was zondag 4 oktober om 11.59:59 uur. Totaal aantal deelnemers was 29 schepen, variërend van de kleinste Kolibrie, via een First 43 naar een Dragon Fly trimaran, de Zilveren Maan van Bijnsdorp was de grootste deelnemer, daar kon met gemak een biljart ingebouwd worden. In Zeilen van november’98 schreef Bijnsdorp er een nogal persoonlijk verhaal over.De pret begint eigenlijk al op de dinsdagavond voor de start. Bijna alle deelnemers zijn dan al aanwezig in de haven van de “Stichting” in Muiden. Weerzien van deelnemers van vorig jaar versterkt het vertrouwen in de goede afloop, uiteraard alleen dan wanneer de verhalen op een gepaste wijze bij Ome Ko worden opgehaald en aangedikt. Nieuwe deelnemers laten zich ook niet geheel wegcijferen en de koude oorlog rondom de wedstrijd is al begonnen met het gegeven wie het laatst naar bed gaat heeft het meeste zelfvertrouwen (of kent zichzelf slecht). Ik ben vergeten wie er gewonnen heeft, maar lol hadden wij wel. Vlak voordat ik de kooi vond, had ik nog snel een weerbericht opgevangen.

Cees Zeilstra

Het weer had een grote invloed op de wedstrijd, net als vorig jaar trouwens. Omdat de datum van 30 september nu eenmaal geen hoogzomer betekent, kan het nogal redelijk fris zijn. Dit jaar hadden wij als konstant weerbericht; oost 5-7, lichte regen, barometer 1004, redelijk zicht, temperatuur7-13 graden. Zaterdag klaarde het weer wat op en scheen de zon, maar de wind bleef maar komen uit de oost met kracht 7, pas afnemend op zaterdagochtend tot oost 4-5.

De wedstrijd wordt gevaren met een aantal opdrachten en hindernissen. Men kan 4 routes varen, route 1 op het IJsselmeer en Markermeer, route 2 als 1 met de Waddenzee erbij, route 3 als 1 en via Den Helder op en neer naar IJmuiden en route 4 is als route 3 maar dan naar Scheveningen en via het Noordzeekanaal retour finish in Muiden. Het is verplicht om 27 uur rust te nemen waarvan 1 anker periode, meer en minder rust wordt verrekend via strafpunten. Van elke te ronden boei of staak dient een foto gemaakt te worden. Het logboek dient ordentelijk en juist te worden ingevuld wat goed zeemanschap uiteraard ook inhoudt. En daar doen we het voor, bewijzen dat je ook solo zeemanschap beheerst.
Vanwege het weer werd de Waddenzee en de Noordzee door iedereen gemeden, het strijdtoneel was wederom het Markermeer en IJsselmeer.

Het Palaver was zoals gewoonlijk bij Ome Ko, met koffie en gebak werd alles nog een keer duidelijk uitgelegd, zo duidelijk dat voordat we vertrokken al enkele kamera’s ongewild verkeerd waren geopend en in onbruik waren geraakt, maar dat mocht de pret niet drukken.
De eerste dag ben ik na 46 mijl gevaren te hebben, gestopt in Enkhuizen met een aantal andere schepen. Eigenlijk was iedereen redelijk tevreden over zijn prestaties en de taktieken werden geheim voorbereid voor de volgende dag. Om 24.00 was iedereen onder”zeil”. Ik ben donderdagochtend weer gestart om 06.15, in het regenachtige duister ging ik op pad naar de WV14 bij Den Oever. Het ligt uiteraard aan mij als persoon, maar ik vind dit soort zeilmomenten romantisch en onvergetelijk. Koud, donker, harde frisse wind en geen hond op het water, en je zag ook geen barst. Met gemiddeld 6 ½ knoop dender je dan in het duister naar Den Oever waar om 08.31 de boei gerond wordt. Dan hoogaandewind naar Urk, aankomst 14.04, via de VZ1, Hindeloopen naar de V15 waar ik om 19.15 de staak op de foto probeer te krijgen. Dat is meestal nogal een toer in je eentje, zeker als je de boei hoog aanloopt. Er gaan er tijdens de wedstrijd meestal wel een paar kamera’s de plomp in maar het totale resultaat is redelijk.
Eén deelnemer had zich vergist in het fototoestel om in het donker een foto te maken (er zit een flits op de nognietweggooikamera), en probeerde met een pakje Pickwick thee een foto te maken. Het pakje zag er in het donker net zo uit als de kamera verzekerde hij mij na afloop, ik zei dat ik hem wel geloofde…
Kortom, ik lag om 19.55 in Medemblik met de Dundazi als kompaan. Dag-logstand 76,4, en de wind trok als een streep uit het oosten alsmaar aan tot een dikke 7. Via de marifoon bleek dat wij geen slechte positie hadden opgebouwd.
Elke avond dient de deelnemer zich telefonisch te melden bij het wedstrijdsecretariaat, waarna zijn positie iedere avond op Internet te zien is.
En dat was een groot succes, met 29 deelnemers werd de website ongeveer 500 keer bezocht in de 4 wedstrijd dagen. Zelfs familie vanuit Australië ging naar Nederland bellen omdat ze ongerust waren omdat Pietje zich nog niet gemeld had. Ook goede vrienden van mij hebben vanuit Amerika dagelijks mijn geploeter via Internet gevolgd.

En daar lig je dan, moe, het instant diner zakt maar matig, en de borrel gaat er nog net in voordat je in slaap valt. Tijdens deze nacht heeft de wind aardig zijn best gedaan, en voorzover ik weet, heeft niemand die nacht doorgevaren.
Tja, en dan moet je er om 06.00 weer uit, buiten koud en harde oosten wind, binnen warm en heerlijk rustig (solo!). Zo’n sterk karakter had ik nu ook weer niet om er met een rotgang uit te gaan en hoog aan de wind te gaan hakken naar Breezand. Gelukkig vond mijn maatje Dundazi dat ook en maakten wij elkaar om 09.00 duidelijk dat we ons verslapen hadden.

Gaandeweg bleek dat er vandaag nog oost 7 zou blijven staan en ‘snachts afnemend tot 4.
Dus mijlen maken was het devies, hakken naar Breezand, daarna fantastisch halve wind, met vaak ruim 7 knopen naar Enkhuizen geracet, waarna op het Markermeer voor het eerst wat komfortabeler gevaren kon worden met oost 5-6 en wat rustiger vaarwater. Dat scheelt beduidend als je een keer thee wilt zetten en een eitje bakken. Dat blijft met knobbelig water, solo op het IJsselmeer, toch altijd weer een geknoei, zeker als je de wedstrijdvaart er in wil houden. De Dundazi en de Zeemuis zijn zaterdagochtend om 01.05 gefinshed in Muiden, met als enige toeschouwer de bijna volle glinsterende maan, met de logstand voor vrijdag op 79,8, totaal logstand 202,2, zeiltijd 36 uur, gemiddelde snelheid 5,6 knoop.
Je bent moe, zeer voldaan over je schip en een beetje over jezelf. Alles doet pijn, zeker wanneer het anker er maar niet uit wil (logisch er hingen 2 schepen aan!). Na een korte nacht wil je de anderen zien aankomen, althans diegene die nog moesten finishen.

Nu kan ik mij voorstellen dat niet iedereen even enthousiast kan worden van dit soort evenementen, feiten zijn wel dat van de 29 schepen er maar 10 hebben opgegeven (het is opvallend hoeveel stuurautomaten er dan kapot gaan…), er 3 nieuwe Kustzeilers uit deze wedstrijd als nieuw lid bij de club zijn gekomen, de meeste deelnemers alweer hebben ingeschreven voor 1999, het een bijzondere wedstrijd is op een rustig vaarwater in oktober.Toch wil ik een warm pleidooi houden voor het solo zeilen in dit jaargetijde, het is dan rustig op het water, wel fris maar mooi en een prachtige afsluiting van een zomertijd periode, en bovenal wordt je weer eens met je neus op de feiten gedrukt als je alles alleen moet doen op je boot en niemand anders de schuld kan geven. Voor FL.47,50 inschrijfgeld kom je geheel tot inkeer en ben je een aantal goede zeilvrienden rijker.Voor de Internet gebruikers onder u is de website van organisator, en sinds kort NVvK lid Jan Luyendijk, een must, adres www.solo.club.tip.nl. Alle ervaringen van drie jaar 200myl’s, route’s, regels, inschrijfformulier, etc. is daar te vinden. Ik hoop van harte een flink aantal NVvK leden in oktober bij de start als mededinger te mogen begroeten van de 200myl’s van 1999, ik zal mijn uiterste best doen u nederig doch beslist voor te blijven a/b van de Zeemuis.

Oude koeien van 1997

• Vanaf het begin van de wedstrijd deed m’n motor ’t niet goed meer en ben ik daarom niet meer aan de wal geweest. Al m’n rustperiodes heb ik dus geankerd. Toen ik op de terugweg een mistig Markermeer opvoer, doemde er ineens zo’n zandhopper voor me op. Ik praaide hem en vroeg hem m’n positie, ….. een kop koffie en ….. de mogelijkheid om even te douchen.
• Bij Urk ging ’t met het NW windje wel tekeer. Ik hoefde me bijna niet meer te scheren na die klapgijp.
• De ‘Ann Sophie’ had niet alleen met de route vooruit te maken, maar ook nog met de extra handicap, dat z’n vriend met ’t jacht de ‘Jean Dix’ hem 3 dagen lang, op het handje sturend, in ’t kielzog bleef volgen. Als Han even de stuurautomaat aanzette, zag hij Kees weer dichterbij komen.
• Met windstoten 34 en 36 knopen, besloot ik maar m’n a/d windse koers Noord West 7 Bf. naar Den Oever af te breken. In Stavoren zat ik me dus behoorlijk op te vreten. Maar met m’n Maxi 77, had ik achteraf toch wel een lekker gevoel, dat ik de boel had heelgehouden.
• Het was voor mij en m’n ‘Idefix’ het dagje wel met een Noordwester 7/8 Bft. “Ik begrijp niet, dat ik helemaal uit Herkingen hier naar toe ben komen zeilen om dit mee te maken. Maar Jan, ik meen het echt: “Bedankt, dat ik mee mocht doen”.
• Een heerlijke tocht met alle weertypes in beeld. Ik had me vast voorgenomen om de route visa versa IJmuiden te pakken, maar ik vroeg me af hoe ik met NW 7 Bft. van Den Oever naar Den Helder moest komen. In ieder geval was de IJsselmeer-route voor mij een fantastische happening en uitstekend georganiseerd, ook qua palaver en routes .
  Een verstandig besluit om na het tragische bericht van het overlijden van Wim Lensink, door een hartstilstand, deze 200 myls ‘SOLO’ af te breken.

Ingeschreven solo-schippers – 1997

Banen – 200 myls ‘SOLO’ – 1997

Route-keuze nr 1 =haven-merkteken-afstand in mijlenMUIDEN START-M1-000, VOLENDAM-GZ2-011, HOORN-NEK-018, LELYSTAD-LS-029, DEN OEVER-WV14-058, URK-UK16-080, STAVOREN-VZ1-094, HINDELOPEN-H2-102, MEDEMBLIK-4WINDMOLENS-116, BREEZANDDIJK-SPORTB-130, ENKHUIZEN-KG2-148, LELYSTAD-LS-163, VOLENDAM-GZ2-174, HOORN-NEK-181, BLOCQ VAN KUFFELER-BVK-192, PAMPUSHAVEN-PH-194, MUIDEN FINISH-M1-200. Route-keuze nr 2 =haven-merkteken-afstand in mijlenMUIDEN START-M1-000, VOLENDAM-GZ2-011, HOORN-NEK-018, LELYSTAD-LS-029, DEN OEVER-WV14-058, OUDE SCHILD-T14-073, HARLINGEN-BS29-105, KORNWERDERZAND-VF4-133, BREEZANDDIJK-SPORTB-138, MEDEMBLIK-4WINDMOLENS-152, ENKHUIZEN-KG2-161, HOORN-NEK-181, BLOCQ VAN KUFFELER-BVK-192, PAMPUSHAVEN-PH-194, MUIDEN FINISH-M1-200. Route-keuze nr 3 =haven-merkteken-afstand in mijlenMUIDEN START-M1-000, VOLENDAM-GZ2-011, HOORN-NEK-018, LELYSTAD-LS-029, DEN OEVER-WV14-058, DEN HELDER-MH2-071, IJMUIDEN-BALOERAN-104, DEN HELDER-MH2-137, DEN OEVER-WV14-150, MEDEMBLIK-WP8-155, ENKHUIZEN-KG2-165, HOORN-NEK-175, LELYSTAD-LS-185, BLOCQ VAN KUFFELER-BVK-192, PAMPUSHAVEN-PH-194, MUIDEN FINISH-M1-200. Route-keuze nr 4 =haven-merkteken-afstand in mijlenMUIDEN START-M1-000, VOLENDAM-GZ2-011, HOORN-NEK-018, LELYSTAD-LS-029, DEN OEVER-WV14-058, DEN HELDER-MH2-071, IJMUIDEN-BALOERAN-104, SCHEVENINGEN-SCH-133, IJMUIDEN-NH-158, O.SLUIZEN/SCHELLINGW.-P19-176, VOLENDAM-GZ2-186, BLOCQ VAN KUFFELER-BVK-192, PAMPUSHAVEN-PH-194, MUIDEN FINISH-M1-200.

De 200 myls ‘SOLO’

door Cees Zeilstra (Kersteditie van de Nederlandsche Vereniging van Kustzeilers )

IEDER VOOR ZICH EN ….

Dit jaar had ik veel zin om een solo wedstrijd te varen, zodoende had ik mijn “Zeemuis” (Lohi34) en mijzelf ingeschreven voor de 200 myl’s solorace over IJsselmeer, en eventueel de Wadden en Noordzee. Start was gepland in Muiden op woensdag 1 oktober om 10.00 uur, vooraf gegaan door een palaver om 09.00 uur met briefing en koffie met gebak bij Ome Ko. Organisator is Jan Luyendijk op privé basis.
Het logboek moest zeer nauwkeurig worden bijgehouden en is een belangrijk attribuut voor het berekenen van de winnaar. Ook kreeg elke deelnemer een fotocamera met flits mee met de opdracht de merktekens van de te varen baan ( boeien ) binnen een straal van 5 meter op de foto te nemen. Na Den Oever kon men kiezen uit 4 routes, Scheveningen, Ijmuiden/Den Helder, de Wadden en het Ijsselmeer. Totale rusttijd moest minimaal 27 uur zijn, voor meer rusturen gelden er strafmijlen. Ook was er een verplichte rust voor anker.
Aantal deelnemers was om en nabij de 18 schepen, variërend van een Dynamic 37 tot een Kolibrie. Weerberichten waren niet al te best, regen en NW wind oplopend tot 7/8 Beaufort, maar de stemming was best en onderling was de sfeer uitstekend. Iedereen wist precies waar hij aan begon, organisatie was perfekt, seinvlag nr.1 in het achterstag, er kwam bakken wind aan dus wat wilde je nog meer.
De eerste dag begon met druilerig weer en W4 die spoedig aantrok tot een dikke 5. Na enkele rakken gevaren te hebben ging ik om 16.00 uur door de sluizen van Enkhuizen. Met een ruimende NW7 kwam ik om 21.45 in het donker in Den Oever aan. Een van de boeien die ik moest ronden was de WV14. Dat was niet bepaald makkelijk voor een behoorlijk kleurenblinde als ik, om die boei in het stikke donker, tegen een achtergrond van allerlei andere lichtjes, te verkennen en op de foto te zetten.

De volgende dag woei het hard, NW 7/8, zeilvoering was 2 riffen en high aspect. Voor de wind naar Urk werden de paar laatste haren die ik op mijn hoofd heb er bijna afgeschoren door een geweldige ongewilde gijp, geen schade maar wel de schrik in de benen. Vrijdag was het weer druilerig met eerst weinig wind en later WNW 4. Ik moest nog een 50 mijl varen en kon dus zaterdagochtend finishen.

Toch is deze wedstrijd op vrijdag om 15.20 uur afgeblazen, niet vanwege het weer maar omdat één van de deelnemers tijdens de wedstrijd was overleden. Via kanaal 10 en 1 (met dank aan de betr.instanties) werden de deelnemers op de hoogte gebracht van deze vreselijke gebeurtenis en de wedstrijd werd gestaakt.
Later in de vertrekhaven Muiden, werden wij op de hoogte gesteld waar het ongeluk gebeurd was. Op de 1e dag van de wedstrijd is deze markante zeiler aan een hartstilstand overleden in de voorhaven van het sluiscomplex bij Enkhuizen. Zijn schip werd die woensdag al opgemerkt door een passerende vrachtschipper die het vreemd vond dat dit schip met draaiende motor vast zat in de modder bij de ankerplaats aldaar zonder iemand aan boord te zien. Toen dezelfde schipper 2 dagen later weer de sluis passeerde voor de terugtocht, lag het scheepje nog steeds op dezelfde plek met stationair draaiende motor. Nadat de waterpolitie gealarmeerd was werd het lichaam van de onfortuinlijke schipper van boord gehaald.

Wat mij verontrust en verbaasd is dat niemand ter plekke iets heeft opgemerkt van dit drama. De deelnemers aan de wedstrijd waren allemaal de sluis al gepasseerd toen het betreffende schip arriveerde, maar er zijn daar diverse scheepswerven gericht op de watersport, veel scheepsverkeer, maar niemand is het kennelijk opgevallen dat een schip met draaiende motor 2 dagen en nachten in de modder vast zat in de voorhaven van de drukste sluis van Nederland! Sluiswachters kijken kennelijk ook niet verder dan de sluisdeur vanuit hun riante uitkijktoren, kortom niemand die iets gezien heeft of althans niet de moeite heeft genomen polshoogte te gaan nemen. Op het Nederlandse water is het dus ook geworden: ieder voor zich en god voor ons allen…

Ik vind dit een droeve zaak voor de watersport in het algemeen, die toch al door de steeds grotere aantallen schepen vaker de sfeer ademt van onze snelwegen: file / haast / geen manieren / desinteresse ( uiteraard uitzonderingen daargelaten).

Als fervent solozeiler word je daar vaak mee geconfronteerd. Toen ik in mijn thuishaven weer terugkeerde na deze dramatische gebeurtenis, stond er een man op de steiger, op 2 meter afstand, te kijken welke problemen een solozeiler kan hebben om een 34 ft scheepje in een onbeschutte box te wurmen met een harde dwarse wind, let wel ; zonder één hand uit te steken! Ik heb mij er al op getraind om mijzelf er niet meer aan te ergeren, toch kon ik het niet laten om te vragen of die man last had van koude handen….

Ondanks dat het op de tweede dag afzien was, bleef de schade bij mij aan boord beperkt tot een flinke scheur in de genua, bij andere schepen waren verschillende zeilen ook gescheurd, de Kolibri verloor haar roer en 1 schipper kon niet meer doorvaren vanwege pijn in de rug.

Uiteraard doe ik volgend jaar weer mee, al is het alleen om dat clubje maffe zeilers weer te ontmoeten.

Cees Zeilstra,
“Zeemuis”

Oude koeien van 1996

• Het was wel een schitterend gezicht, die schepen, die onder mij door voeren en door het silhouet van de ondergaande zon zeilden
• Na een uur was er geen van m’n medezeilers meer te zien. De maan kwam op, als een oranje kaboutermuts. De duizenden sterren, het silhouet van de wal met in de verte de flonkerende lichtjes van het autoverkeer. M’n net aan bollende spinaker, de wolkenkrabber van Amsterdam met z’n flitsende lichtbundel. Alles zorgde voor een levendigheid in deze doodse stilte, welke af en toe werd onderbroken door ’t kabbelende water, die m’n 2 myl voortgang veroorzaakte, richting Lelystad.
• ‘s-morgens om 08.00 uur werd ik, door geklop op m’n schip, door de havenmeester(es), gewekt. Dat is nog ‘ns service, dacht ik, maar ja, ze kwam alleen maar om d’r havengeld te innen.
• Ik heb toch al heel wat wedstrijden gezeild en … gewonnen, maar altijd met bemanning. Ik vind, dat als je alleen zeilt, je dan pas bemerkt, dat er nog heel wat aan jezelf dient te worden bijgeschaafd.
• De havenmeester van Den Oever belde de Chinees, die ons met ’t busje kwam halen. Na een heerlijke maaltijd, veel lachen en behoorlijk rozig, werden we door die Chinees ook weer teruggebracht naar de haven.
• Op het hele traject van de 200 myls heb ik geen slag behoeven te maken. Na precies 3 x 24 uur kon ik in Muiden finishen. Ik ben natuurlijk razend enthousiast over de wedstrijd en ……. niet te vergeten m’n prestatie !

Ingeschreven solo-schippers – 1996

Banen – 200 myls ‘SOLO’ – 1996

Tam Tam

Tam Tam om de marifoongedeeltelijk gepubliceerd in ‘Zeilen’ april ’97

Een wedstrijd om aan mee te doen, zo scheen het op 2 oktober, toen in 1996.
Een prachtig oktoberzonnetje en een zuidelijk windje van 2 Bf.
Na de koffie met appelgebak in ’t bruine cafe van ‘Ome Ko’ in Muiden werd er een korte palaver gehouden voor de deelnemers, de caps, met het logo van de 200 myls, de logboeken voor ’t kontroleren van de tocht, werden uitgereikt.

Zichtbaar was er al een stukje gespannenheid aanwezig bij de solo-schippers bij het losmaken van de touwtjes.
In min of meer konvooi werd er naar de denkbeeldige startlijn in de nabijheid van de M 1 gevaren, de zeilen gehezen en na een langgerekt hoornsignaal de start aangegeven. Een prachtig gezicht was ’t, hoe snel de spinakers en halfwinders werden gehezen en bollend door ’t bakstag windje naar de noordoost hoek van het Markermeer, richting Lelystad, werden gedreven met voortgang van 2 a 3 knoopjes. Ondanks een paar groeiende stapelwolken, werden de shirts uitgetrokken om nog wat extra revenuen van het najaarszonnetje te kunnen meepakken. Een buitje met een paar windstootjes zorgde ervoor, dat de vloot even een ‘platgeslagen’ indruk maakte. De spi’s verdwenen even snel, als ze waren gekomen om na een stief kwartiertje weer vrolijk het vlakke water op te fleuren.

Tegen een uur of vijf rondden de snelste jachten de rood/witte boei LS bij Lelystad, om daarna weer richting de NEK, de groene boei tussen Hoorn en Enkhuizen, op te zeilen. De achteroplopende jachten, die toch een uur later de LS rondden, besloten in Lelystad hun rustperiode van 9 uur te nemen, te ankeren of ergens aan te leggen, om na die rust te proberen meer voortgang te verkrijgen, mede door de weersverwachting.
Een taktisch juist besluit, zoals later bleek, want de NEK-vaarders ontmoetten een ruimende wind van Zuid naar WNW, die nogeens terugnam van 2 tot 1 Bf. Het was wel een schitterend gezicht, die schepen, die onder mij door voeren en door het silhouet van de ondergaande zon zeilden.
De rust, met alleen de 200 myls-gangers op het rimpelloze water, was alleszeggend. Af en toe dwarrelde en trok de wind iets aan, uit allerlei hoeken, dan zakte ie weer volledig in. Al kruizend tegen bijna niets dreef ik verder.
Om ongeveer 22.00 uur rondde ik de NEK. Een kwartiertje daarvoor passeerde mij de ‘Foetsie’ van Cees de Wit, die zijn koers weer richting Lelystad had uitgezet. Na een uur was er geen van m’n medezeilers meer te zien.

De maan kwam op, als een oranje kaboutermuts, de duizenden sterren, het silhouet van de wal in de verte met de flonkerende lichtjes van het autoverkeer op de dijk. De wolkenkrabber van Amsterdam met z’n steeds maar flitsende lichtbundel. Dit alles zorgde voor een levendigheid in deze doodse stilte, welke af en toe werd onderbroken door het kabbelende water, die m’n 2 myl voortgang veroorzaakte, richting Lelystad. Met m’n spinaker, net bollend, op m’n automaatje, bemerkte ik voor ’t eerst m’n hongergevoel.
De voorafgemaakte bami werd in de oven opgewarmd. Een beetje sateh saus, sambal en ketjap, een toetje van Mona. Het was Nederland op z’n mooist.

Ineens tegen 00.30 uur bemerkte ik, dat m’n navigatie-, alsmede ’t kompas, logverlichting wel erg flauw werd. M’n stuurautomaat gaf ook de geest. De wind trok iets aan en in het nachtelijke duister streek ik, voor de zekerheid, maar m’n spinaker. Ik probeerde de motor te starten om stroom te draaien. Een zwaar kuchend geluid, maar hij sloeg niet aan. Dan maar de slinger op ’t vliegwiel. De decompressieknop uittrekken en slingeren maar. Je moet wel ’n berekracht hebben, want wat ik ook probeerde, de motor sloeg niet aan. Peentjes zwetend gaf ik ’t maar op. Om 02.45 uur al zeilend, meerde ik af aan de wal van Lelystad’s Compagniehaven en dook, danig teleurgesteld over m’n stroomvoorzienings-problemen, m’n kooi in.

‘s-morgens om 08.00 uur werd ik, door geklop op m’n schip, door de havenmeester(es), gewekt. Dat is nog ‘ns service, dacht ik, maar ja, ze kwam alleen maar om d’r havengeld te innen. Tegelijkertijd ging m’n mobiele telefoon. De achterblijvers, die de vorige dag voor Lelystad hadden gekozen, waren om 03.00 uur, terwijl ik afmeerde, vertrokken richting NEK, met een zuidelijk windje 4. Zij hadden de NEK al gerond, waren reeds geschut in de sluis van Lelystad en zeilden nu, onder spinaker, richting Urk, de UK 16.
Dat was balen voor mij, alsook voor diegenen, die voor Hoorn hadden gekozen. De langzamere jachten hadden ons dus behoorlijk in de luren gelegd en lagen nu ruim 5 uur voor, om van het handicap-cijferverschil maar niet te spreken en dit al na pas 50 van de 200 myl. Wat moest dit voor een race worden ?
De LS had ik ‘s-nachts om 02.15 gerond, dus ik had tijd tot 11.15 uur om de stroomstoring bij mij aan boord te verhelpen. Bij de Tagrijn Emma werd ik door een paar gezellige kerels prima geholpen. O.a. met een goede raad om tijdens ’t slingeren van ’t vliegwiel ook de decompressieknop weer naar beneden te doen. De weersverwachting, nu 3 a 4 Bf, maar later in de middag oplopend naar een windje 8 uit het westen, in ’t noordelijk IJsselmeergebied, gaf mij, ondanks het beschutte water, het oppertje langs de kust van Enkhuizen, Medemblik en voorlopig naar Den Oever, was een zorg apart.
Eindelijk 11.15 uur, de trossen los. Het motortje was gestart. De akku’s waren weer goed vol. De meters gaven voor beiden meer dan 10 Volt aan. Begrijpen deed ik het stroomverlies niet. Ook na doormeten bleek, dat m’n oude akku’s voldoende kapaciteit hadden. Vreemd ! De sluis werd genomen en de koers werd gezet richting Urk, waar de UK 16 moest worden gerond. Op ongeveer 2 a 3 mijl voor mij lag nog een nachtelijke Nek ganger.
Onderweg werd ik gebeld, via m’n GSM, dat er besloten was niet meer kanaal 13 van de marifoon te gebruiken, daar deze bij de meesten werd gestoord bij het leven en dat de heren er niet doorheen kwamen, dus s.v.p. alle 200 myls deelnemers naar het oproepkanaal 10.

Na de UK 16 werd bij een windje 5 de genua iets teruggerold en het 1e. rif gestoken. De ‘Tam Tam’ lelde met een noodgang door ’t water. Al zeilend besloot ik toch maar even de beide akku’s te kontroleren. Weer een teruggang naar bijna 9 volt. Ik besloot dus om regelmatig stroom te gaan draaien. In Den Oever moest ik dan maar andere maatregelen nemen.
De lucht werd donkerder. De prachtige wolkenpartijen werden samengetrokken en kregen een onheilspellend aanzien. Op m’n windsnelheidsmeter wees m’n wijzer al 27 knopen p/uur aan. Voor Enkhuizen met m’n windmeter op 30 a 34 knopen trok ik m’n tweede rif erin en rolde m’n genua voor meer dan de helft terug. Met de wind iets achterlijker dan dwars, keilde ik richting Den Oever met 7 … 8 met uitschieters naar 10 knopen per uur.

Bij de WV 14 in de aanloop van Den Oever waaide Cees de Wit’s ‘Foetsie’ me tegemoet. Hij had z’n merkteken net gerond en weer koers gezet richting Stavoren. Met z’n vraag of ik hem zou volgen, maakte ik een wegwerp gebaar. Ik had ’t wel even gehad, 8 keer stroom gedraaid en boven Medemblik was m’n neerhaler uit z’n oogbevestiging geklapt. Dat met een vrijwel achterlijke, stormachtige wind. Met een bulletalie had ik de giek wel wat gefixeerd, maar het was me te onrustig. Al met al was het hard nodig om op de wal het een en ander te inspekteren. De ‘Foetsie’ had inmiddels ook z’n steven gewend en zeilde, met dezelfde noodgang als ik, achter mij aan, tussen de havenlichten van Den Oever door, klokten de tijd, ten teken, dat m’n 2e. rusttijd nu in zou gaan. De motor startte (gelukkig) en ik zeilde weer naar buiten om de zeilen te bergen, de stootwillen en landvasten klaar te leggen voor ’t nachtje aan de wal.

Terwijl ik daar mee bezig ben, zie ik uit de haven op volle snelheid de rubberboot van de havenmeester op me af stuiven. Hij maakte een zwieper en lag stil voor m’n boeg. “Mijnheer, wilt u meekomen, de radiokontroledienst staat in de haven op u te wachten en u wordt verzocht mij te volgen !” “Waarom dat dan”, vroeg ik. “U schijnt vandaag de hele dag ’t marifoonkanaal 10 te hebben geblokkeerd”. “Gisteren bent u ook al de hele dag bezig geweest op kanaal 13”.
Met deze mededeling was ik wel achter de reden van m’n stroomverlies gekomen, maar echt blij was ik niet. Moterend voer ik de Marina van Den Oever binnen, om de zand- en werkboten heen, om aan een aflandige langs-steiger af te meren. Dat is toch wel een klus, in windkracht 8, vooral als je alleen bent. Tot overmaat van ramp schoot ook nog een stuk van m’n rolgenua open, zodat de stormachtige wind nog eens extra vat op me kreeg. Een paar van m’n, reeds gearriveerde, 200 myls wedstrijdgenoten, schoten me te hulp, waarna ’t klusje uiteindelijk gauw was geklaard.

Inmiddels stond de ‘hombre’ van de radio-kontroledienst al een uur op me te wachten, wat duidelijk aan z’n gezicht was af te lezen. Ik nodigde de kontroleur, een midden vijftiger, dus ’n leeftijdgenoot, uit om aan boord te komen. Ik bood ‘m wat te drinken aan. Zelf was ik ook aan een afmeerborrel toe. Met een blik op mijn marifoon stelde hij meteen de oorzaak van de storing vast. De koptelefoon van m’n wereldontvanger hing keurig aan z’n oog boven de marifoonhoornhaak. De verende, bijelkaar komende beugels van de koptelefoon klemden echter tussen de vastgeklikte marifoonhoorn, zodat de seinsleutel bleef ingedrukt. Daardoor stond de marifoon op konstant zenden en zelfs nog op vol vermogen. De stroomstoring was opgelost, maar ik schaamde me mateloos diep, vooral na het verhaal wat de kontroleur mij vertelde.

Op dinsdag 1 oktober was de man teruggekomen van z’n vakantie uit Mexico en dacht woensdag 2 oktober rustig aan en ontspannen weer z’n werk te kunnen hervatten om een beetje te genezen van de ontstane ‘jetlag’. Om 10.00 uur woensdag werd hem echter opgedragen met z’n peilauto een onverlaat op te sporen in het zuidelijk IJsselmeergebied, die met z’n marifoon kanaal 13 blokkeerde. Hij toog dus met z’n speciaal daarvoor ingerichte dienstwagen naar Muiden en peilde de stoorder onderweg naar Lelystad.
Hij dacht: “Ik rij naar Lelystad en wacht hem daar wel op.” Tegen een uur of 5 bemerkte hij, dat de veroorzaker van de storing richting Enkhuizen voer, dus hij naar Enkhuizen. Om 20.00 uur zag ie via een peiling, dat de koers geen Enkhuizen, maar Hoorn was, dus hij weer naar Hoorn. Wat schertste zijn verbazing, dat hij bemerkte, dat tegen 22.00 uur, de koers van het schip weer veranderde en opnieuw naar Lelystad werd verlegd. Inmiddels was het marifoonstroringsignaal zo zwak, tot niet meer hoorbaar geworden, dat hij besloot tegen een uur of elf, hij kwam uit Limburg, maar een hotelletje te nemen en de ochtend daarna rustig weer naar de basis te rijden.

Op donderdag 3 oktober reed de man, nog aan z’n vakantie en aan de rare dag van gisteren terugdenkend, richting Limburg, toen hij om ongeveer 10.30 uur bericht kreeg, dat hij een marifoonstoring op kanaal 10 in de buurt van Lelystad moest opsporen, dus hij weer terug. Hij peilde om ongeveer 11.45 uur de storing bij de sluis van Lelystad. Als een ‘Zoef de haas’ spoorde hij naar de sluis. Bij de sluis bleek de vogel te zijn gevlogen, maar kon duidelijk peilen, dat ’t betreffende jacht naar Urk voer. Kom, dacht ie, ik ga naar Urk, daar wacht ik ‘m wel op. Weer tot z’n verbazing, net in Urk aangekomen, peilde de man, dat de koers was verlegd naar Enkhuizen. Hij werd ’t wel een beetje zat, maar ja, dan maar naar Enkhuizen. Wachtend in Enkhuizen, weer ’t zelfde, richting Andijk. richting Medemblik. De wind nam zodanig toe, dat ie dacht, die gek zal toch niet doorgaan, maar de gek ging door.
Onder Den Oever op de dijk kon hij door middel van een verrekijker en de peiling vastellen welk jacht de storing veroorzaakte en las zelfs ‘Tam Tam’ op m’n spiegel.
Wat hij toen dacht, toen hij mij dit alles vertelde, verraadde z’n ogen duidelijk. We praten nog wat door en nadat ik nogmaals had verontschuldigd, kreeg ik de toezegging, dat ik binnenkort, schriftelijk, ’n officiele waarschuwing zou ontvangen, stapte de kontroleur van de radio opsporingsdienst van boord.
Als er een bon was gegeven, dan had ik ’t nu in ieder geval verdiend.

Jan Luyendijk
S/Y Tam Tam
Huizen, 11 oktober 1996