Verslag van een toeschouwer en uitzwaaier.
Dinsdag 1 oktober 2019 – Vandaag rijd ik na mijn werk naar Lelystad om mijn echtgenoot Chiel uit te zwaaien voor zijn eerste solo 200 myls zeil wedstrijd. Als ik Lelystad nader, komt de regen met bakken uit de lucht. Ik zoek een plekje in de Batavia haven voor de camper en loop door de stromende regen naar de Abel Tasman, het party schip waar de borrel is. We drinken een biertje met de grotendeels mannelijke solo wedstrijdzeilers. Daarna nuttigen wij het captainsdiner, de voorlopig laatste warme maaltijd verteld één van de zeilers. De rest van de dagen op droog voedsel, van 20 jaar oud ?
Gelukkig hebben wij het beter geregeld; na het diner halen we de voor 4 dagen, door mij vers gemaakte, vacuüm verpakte maaltijden uit de camper op. Na deze naar de boot overbracht te hebben, lopen we voor de palaver, briefing, weer terug naar de party boot. Daar krijgt het grote gezelschap een laatste briefing. Mooi om te horen hoeveel de veiligheid benadrukt wordt. En vooral goed op elkaar letten. Dan scheiden onze wegen. Chiel maakt zich klaar voor de start van morgen. En ik ben blij dat ik niet mee zeil en heerlijk in de camper kan slapen. Wat is het toch heerlijk dit kleine huisje op wielen te hebben.
Omdat ik illegaal op een parkeerplaats voor vergunninghouders aan de boulevard sta, plak ik een briefje op de ramen; “official 200 MYLES SOLO”. Hopelijk heb ik een rustige nach.. 
Woensdag 2 oktober 2019 – Vanochtend vroeg uit de veren. Om 6:15 snel in de kleren en op pad naar de start. Eerst nog even langs de haven en zie dat er al druk gevaren wordt en veel lichten branden. Ook Chiel is al wakker en is bezig met zijn motor de accu’s nog even bij te laden. Ik rij naar de pier met de hurkende man. Het terrein is verboden toegang maar ik negeer de borden om goed zicht te hebben op de startlijn. Midden op de pier wordt mijn doortocht geblokkeerd door een gigantisch 26 meter hoog kunstwerk; Exposure, de hurkende man. Ik stap uit de auto om te kijken of ik er veilig langs kan komen met de camper. Het zou zonde zijn als de camper de dijk af kukelt. Vlak voor 7 uur zet ik de bus op de kop van de pier. Het is tijd voor ontbijt; ik zet thee, kook een eitje en bak de broodjes in de oven. En dan begint het spektakel. Ik sta in mijn eentje te turen over de woelige baren. Dan zie ik aan de deinende toplichten dat allerlei boten bezig zijn hun zeilen te hijsen. Om klokslag 7 uur stuift de eerste boot over de startlijn. Al snel volgen nog een aantal boten. Het is mooi om al die boten op één rij, op weg naar de eerste boei, te zien wegzeilen. De lucht is prachtig met een felle oranje zon achter de donkere wolken. Ik besluit zoveel mogelijk boten te fotograferen bij het passeren van de start lijn. Wellicht leuk aandenken. Tussendoor eet ik mijn ontbijt in etappes op. Er valt nog een flinke bui uit de lucht en je ziet dat de wind tijdens de bui flink toeneemt. Ik heb grote bewondering voor alle solo zeilers die moeiteloos lijken de prachtige boten te besturen. Zo nu en dan heeft iemand zelfs tijd om te zwaaien. Even later krijg ik gezelschap van een fotograaf die geen aandacht heeft voor de boten maar vooral de prachtige luchten aan het vastleggen is. Ik bied hem een kopje koffie aan en ik vertel hem over de zeil wedstrijd. Hij wordt enthousiast en neemt een flink aantal mooie foto’s. Dan zie ik op Googlemaps dat Chiel ook bezig is de zeilen te hijsen. Het is lastig zijn boot te vinden tussen alle andere mooie schepen. En dan om 8:22 uur is het zover en zie ik samen met Ton de fotograaf de Waterman over de startlijn racen. Prachtig is het om onze boot eens van een afstand met volle zeilen te zien varen. Het gaat hard, binnen een paar minuten is hij al weer uit zicht. En na e-mailadressen uitgewisseld te hebben met de fotograaf pak ik de boel in. Op naar het werk. Ik had dit fantastische begin niet willen missen. Maar helaas na een prachtige zeildag, met uitschieters van windkracht 7-8 in de regenbuien, moet Chiel opgeven. De accu’s blijken onvoldoende te zijn en kan daardoor de stuurautomaat niet meer gebruiken. Aan het eind van de dag is de Waterman weer terug bij start. Een ervaring rijker. Ik doe het solozeilers niet na.
Karin Sanders van Heijst