Solo zeilen – Eenzaam en saai?
Velen om me heen kijken me maar vreemd aan als ik aangeef mee te gaan doen aan de 200 Myls SOLO. “Is dat niet eenzaam en saai? “ is de gebruikelijke reactie…
Gisteravond heb ik, startend met een prachtige avondzon, met maar drie knopen wind en een gelijke boatspeed, de laatste vier mijl downwind gevaren en ben ik rond 21uur gefinisht. Was het eenzaam en saai?
Je bent de hele wedstrijd zo druk fysiek en mentaal dat je niet eens tijd hebt om na te denken of het saai is. Daar kan ik dus kort over zijn. Eenzaam is het ook allerminst. Het palaver met 140 schippers, de borrel voorafgaand, het sparren over banen, rusttijden, zeilvoering en spanning creëert een gevoel van saamhorigheid (je zit tenslotte in hetzelfde schuitje ?). Tijdens de race heb ik door tijdgebrek moeite om via telefoon/social media het thuisfront, vrienden en collega’s op de hoogte te houden en berichtjes te beantwoorden. Het ‘solo’ vlaggetje in deachterstag zorgt voor een begripvol ontvangst bij aankomst in elke haven. Er snellen mensen toe om een landvastje aan te pakken en je een landingsbiertje aan te reiken.
200 Mijl verdeeld over zo’n 35 rakken vraagt veel boathandling en is fysiek zwaar. De beleving van temperatuurverschillen up/downwind en krachtsexplosies tijdens deze wisselingen zorgen ervoor dat je drie lagen kleding blijft wisselen en dat alles uiteraard onder helling met een lekkere golfslag. De volgende ton is echter alweer in zicht dus tijd voor eten en drinken is er nauwelijks bij. Een sanitaire stop, hoe dan?
Wil je de baan zo snel mogelijk varen (of dat nou voor line honours of klassement na correctie is) moeten de hersentjes flink aan het werk. Interpretatie van de ‘lange termijn’ windvoorspelling bepaalt de baankeuze. Korte termijn de rustplaats/tijd. Tijdens het varen 100% concentratie op windshifts, berekeningen windhoek van het volgens rak (bepaalt zeilkeuze), logboek bijhouden, vaar ik VMG of CMG?
Maar dan het mentale… Het slaaptekort en de pijn in het lichaam zijn voelbaar als ik om 5 uur ben opgestaan en het grootzeil met tegenzin hijs. Ben ik vandaag wel in staat 100 mijl stuk te slaan? In het pikkedonker een ‘onbekende’ haven uitvaren wetende dat er ondieptes rondom zijn en angstig starend naar m’n Playstation hopende dat Mr. Android op dat moment geen bugs vertoont. Downwind met 20 knopen en ‘het monster’, 160m2 gennaker, op: 1 foute stuurbeweging of de neerhouder niet op tijd los bij een vlaag en Jippertje gaat ‘plat’. “Allhands on deck” roepen heeft geen zin denk je bij jezelf, “je vaart solo ei… waar ben ik in hemelsnaam mee bezig?”. Laat er alsjeblieft geen binnenvaart in de weg zitten, kan ik er echt niet bij hebben….
Maar dan vaar je op de laatste dag met 10 knopen wind de ochtendzon tegemoet, is er rust aan boord en overvalt je dat intense gevoel van geluk. Zelfvertrouwen is terug alsof nooit weggeweest en dat lichte pijntje in hand en knie mag geen naam hebben. Jipper loopt de snelheid conform het polaire diagram en je realiseert je dat je op alle gebieden grenzen hebt verlegt, een betere zeiler bent geworden.
Blur sailing team (J111-zweden) verwoordde al heel mooi wat Solo zeilen zo bijzonder maakt: “What I appreciate most, is the intellectual challenge of strategy, tactics, navigation, safety, planning ahead (and have alternatives) as well as managing yourself and your boat in the most effective way possible.”
Gerben Bos proficiat met de line honours! Toen ik gisterenmorgen na 176 mijl in Enkhuizen bij de sluis aankwam, nog dacht voor line honours te kunnen gaan, lag als duveltje uit een doosje de Jetstream daar en ik dacht ‘het is toch niet waar!”. Gerben pakte m’n landvast aan een zei breed grijnzend, “Ik verwachte je al”. Uiteraard had hij al door dat hij de betere papieren had (hij had er al meer rusttijd erop zitten). De Inspirit sloot ook aan en er volgde een mooie battle op het Markermeer in de ochtend zon. Deze directe strijd won Gerben met verve en daarmee verdient hij wat mij betreft terecht de line honours.
Ik kijk uit naar de 2019 editie!
Berry Dijkhuizen,
Jipper
